ဆရာျမ (ျမသန္းတင့္) ႏွင့္ ေမာင္မုိးသူ

Written by ေမာင္မိုးသူ

အဲဒီ၀ိုင္းကေတာ့ ေတာ္လွန္စာေပ ဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေန၀င္း၊ မင္းေက်ာ္၊ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ ဆရာျမတို႔ပါပဲ။

အိမ္ရွင္အခန္းကေတာ့ ကိုဦးေပါ့ေလ။အဲဒီ၀ိုင္းကိုလည္းအၿမဲတမ္း မေရာက္ေပမယ့္ တတ္ ႏုိင္ သမွ် ႀကံဳတုိင္း ေရာက္ပါတယ္။ ဘာသာ စကားတူၾကတဲ့ စကား၀ိုင္း ျဖစ္ေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ ဆံုၾက၊ ဆံုၾက၊ ေျပာၾက၊ ေျပာၾက မၿပီးႏုိင္ ေတာ႕ဘူးေလ။ အဲဒီ၀ိုင္းမွာေတာ့ ေမာင္မိုးသူက အငယ္ဆံုးေလ။ စာေရးဆရာေလး ေယာက္စလုံးဟာ ေမာင္မိုးသူ အရြယ္ ေရာက္စ စာေပ နယ္၀င္စကပဲ ေပါင္းလာ တာျဖစ္ေလေတာ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ရွိေန ၾကၿပီေလ။ အခန္းရွင္ ကိုဦးကလည္း ခင္မင္ၿပီးသား။ အဲ ကိုဦးကလည္း အဲဒီ၀ိုင္း ကို အစားအေသာက္၊ အေကြၽးအေမြးမ်ား တာ၀န္ယူပါတယ္။

လူကလည္း ညီ၊ စားလုိ႔ ေသာက္လုိ႔ေကာင္း၊ ေျပာလုိ႔ဆိုလုိ႔လည္း ေကာင္းဆုိေတာ့ အဆင္ေျပ လွပါတယ္။ အဲ ကိုဦးရဲ႕ ႀကံ ႀကံဖန္ဖန္ လုပ္ေကြၽးတာမ်ဳိးကိုလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ စားဖူးရတာ ရွိပါတယ္။ကိုဦးဟာ မင္းသား၊ မင္းသားေတာင္မွ လွေပ့ ေခ်ာေပ့ ဆုိတဲ့ မင္းသား။ ဒါ ေၾကာင့္ အေနအထုိင္၊ အစားအေသာက္မွာ အင္မတန္ သန္႔ရွင္းလွပ ေပလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္လုိက္ ၾကပါနဲ႔။ ကိုဦးဟာ အစားအေသာက္မွာ အလြန္ ကံႀကံဖန္ဖန္၊ ဆန္းဆန္းျပားျပားမ်ား စားေသာက္တတ္တဲ့ အျပင္ အေနအထုိင္ ကလည္း အလြန္ ပစၥလက္ခတ္ ေနတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စားသလဲဆုိရင္ တစ္ခါေတာ့ ငါးပူတင္းေတြ ေၾကာ္ေကြၽးပါတယ္။ ငါးပူတင္းဟာ အဆိပ္ ျပင္း တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္ေလ။ ေမာင္မိုးသူတုိ႔က ဘယ္စားရဲမလဲ။ ကိုဦးကေတာ့ ဘာအိတ္ဆိုလား မသိပါဘူး။ အဲဒါကို ထုတ္ လုိက္ရင္ အဆိပ္ လံုး၀မရွိေတာ့တဲ့ အျပင္ ငါးပူတင္းရဲ႕ အသားဟာ တျခား ငါးအသားမ်ားႏွင့္ မတူဘဲ အလြန္ စားေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူကိုယ္တုိင္ အဆိတ္အိတ္ထုတ္၊ သူကိုယ္တုိင္ေက်ာ္၊ သူကိုယ္တုိင္ စားျပၿပီး ေကြၽးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူေတာင္ စားေသးတာ သူမွ ဘာမွ မျဖစ္တာ ဆုိၿပီး ေမာင္မိုးသူတုိ႔လည္း စားပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။စားလုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ႀကိမ္ပဲ စားဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါလည္း သင္ေပါင္းပိုးေတြကို ေက်ာ္ေကြၽးပါတယ္။ သင္ေပါင္းပိုးဆုိတာ ျဖဴျဖဴလံုးလံုး တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ႀကီး အရွင္ေတြ အဲဒါ ဆီပူထိုးလိုက္မွ နီရဲၿပီး ကြၽတ္သြားတာ။ ႀကိဳက္သူမ်ား အလြန္ႀကိဳက္ တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေမာင္မုိးသူလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ ရြံ႔ရြံ႔ႏွင့္ ကိုဦးေက်ာ္ ေကြၽးတာ စားဖူးပါတယ္။

အဲ စကား၀ိုင္းကေတာ့ အႏုပညာ အေၾကာင္းအရာ အစံုပါပဲ။ စာေပ၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္ စံုတကာ ေစ့ေနတာပါပဲ။ စကား၀ိုင္းမွာ အိမ္ရွင္ ကိုဦးကလည္း အေတာ္ ေျပာႏုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ က်န္ေလးေယာက္မွာလည္း ကိုနတ္ႏြယ္က လြဲရင္ က်န္သံုးေယာက္က စကား ေျပာရာမွာ ခ်န္ပီယံေတြ ဆုိေတာ့ အေၾကာင္းအရာတုိင္းမွာ လူတုိင္း ေျပာစရာေတြ ရွိၿပီး ေျပာၾက၊ ဆုိၾကတာေပါ႕။ ေမာင္မိုးသူလည္း အငယ္ဆံုးျဖစ္ေပမယ့္ ဘာသာစကား တူေလေတာ့ ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ ၀င္ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ေမာင္မိုးသူကို အငယ္ဆိုၿပီး ႏိွမ္ေျပာတာေတြ ရွိတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ကိုေန၀င္း (စာေရးဆရာ ေမာင္ေန၀င္း) ဟာ ေမာင္မိုးသူကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ၿပီး အၿမဲ စၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ စကား၀ိုင္းေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ သိပ္ၿပီး အားမရဘူး။ ဆရာျမႏွင့္ သီးျခား စကားစျမည္ ေျပာခ်င္တတ္ပါတယ္။

ဆရာျမႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာဖုိ႔ စီစဥ္ ရတာလည္း အကုန္အက်က သိပ္မေသးဘူး ခင္ဗ်။ ကိုဦးဆီမွာေတာ့ ကိုဦးက အားလံုး တာ၀န္ယူတာေလ။ သီးျခား ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ဆံုမွတ္ ဆုိေတာ့ အေဖ်ာ္ယမကာႏွင့္ အစားအေသာက္ဖံုးက လဲႊသကိုး။ အစ္ကို ေျဖရွင္းရတာလည္း သိပ္မခက္ပါဘူး။ ဘ၀ တကၠသိုလ္ စာေပတုိက္က ကိုေန၀င္းတုိ႔ အေဖာ္တပ္ လုိက္႐ံုပါပဲ။ ေမာင္မိုးသူက ၀ီစကီတစ္လံုး ၀ယ္လုိက္႐ံုပဲ။ ကိုေန၀င္းက အစားအစာ တာ၀န္ယူေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ၀ီစကီတစ္လံုးက ေျခာက္ေထာင္၊ ခုႏွစ္ေထာင္ ပဲ။ အစား အစာကသာ ေသာင္းေက်ာ္တာ၊ ကိုေန၀င္းက ဆရာျမႏွင့္ ဆံုဖို႔ စကားဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မဆုိ အဆင္သင့္ပါပဲ။ လူက ေတာ့ ဆရာ၊ ကိုေန၀င္းႏွင့္ ေမာင္မိုးသူ သံုးေယာက္ထဲ ျဖစ္တဲ့ အခါ ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမာင္၀ံသလည္း ပါတတ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကမ္းနားက နန္းသီတာ အေပၚထပ္ကာ ျမစ္ျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး စကား ေျပာၾကတာပါ။ ၀ီစကီ တစ္လံုးဟာ သံုး ေယာက္၊ ေလးေယာက္ ဆုိရင္ အေတာ္ပါပဲ။ စကားေျပာလုိ႔ဆုိလုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာေပ အေၾကာင္း၊ ကမၻာ့ စာေပ၊ ျမန္မာစာေပ၊ ကမၻာ႕စာေရးဆရာ၊ ျမန္မာ စာေရးဆရာေတြ အေၾကာင္း ေတြပါပဲ။ ဆရာျမႏွင့္ ေမာင္မုိးသူတုိ႔ဟာ ေနရာတုိင္းမွာ အယူအဆ တူသူမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခခံ မူကေတာ့ တူတာ မ်ားပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သီးျခားအေသး စိတ္ကိစၥေလးေတြမွာေတာ့ မတူ ကြဲျပားေလေတာ့ ျငင္းရ ခုန္ရတာေပါ့။ ကိုေန၀င္းကေတာ့ ၿပံဳး ၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ နားေထာင္သမား။ ေမာင္၀ံသကေတာ့ မေနပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေမာင္မိုးသူ ဘက္က တစ္ခါတေလ ဆရာျမ ဘက္က ၀င္ေထာက္ခံၿပီး ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။

ေလနည္းတဲ့ ကိုေန၀င္းကိုလည္း ေလွ်ာ့မတြက္ၾကပါႏွင့္။ သူကလည္း ခ်က္ေကာင္းက်ရင္ တခ်က္ေကာင္း ၀င္၀င္ၿပီး ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိႏွင့္ ဆရာျမ ကိုေမာင္မုိးသူ၊ ကိုေန၀င္းတုိ႔ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ ဆံုၾကပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကိုေန၀င္းရဲ႕ အစ တကၠသိုလ္ စာေပတုိက္မွာ ဆရာျမေရာ ေမာင္မိုးသူပါ စာအုပ္ေတြ ေရးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စကားစျမည္ဟာ အလြန္ ေကာင္းပါတယ္။ခုက်မွ စဥ္းစားမိတာက အဲဒီ စကား ၀ိုင္းေတြကို ကက္ဆက္တို႔၊၊ ဘာတုိ႔ႏွင့္ အသံ ဖမ္းထားခဲ့ မိရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ စကား၀ိုင္းရဲ႕ သေဘာကေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ စကားတစ္လံုး ေျပာသလုိ မဟုတ္ဘူးေလ။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ အေတြးအျမင္ အယူအဆကိုလည္း ရတာ တူတာကို သေဘာတူ မတူတာကို ျငင္းရ တာကိုး။ ဒီေတာ့ တုိးတက္မႈ ရွိလွပါတယ္။

ဆရာျမႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာရတာ ေကာင္းလွေပမယ့္ တစ္ပြဲမွာေတာ့ ေမာင္မိုးသူ ငုတ္တုတ္ခံလုိက္ ရဖူးပါတယ္။ ပြဲဖိတ္သူ ခရစ္ယာန္ သာသနာပိုင္ခ်ဳပ္ အင္ပေရ ျမဟန္ေခၚ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေပါက္ခန္းပါပဲ။ ေမာင္ေပါက္စည္ဟာ ေမာင္မိုးထက္ ၆ ႏွစ္၊ ၇ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးေပမယ့္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွာတုန္းက အတူေန၊ အတူတဲြ အတူ စာေရးခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္လုိ႔ အလြန္ ရင္းႏွီးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အေကြၽးအေမြး အစားအေသာက္ ပါသူက တာ၀န္ယူၿပီး ဖိတ္ပါတယ္။ စာေရး ဆရာထဲက ျမသန္းတင့္၊ နတ္ႏြယ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ ေမာင္မိုးသူလည္း ပါတယ္ေပါ့ေလ။ တျခား ခရစ္ယန္ အသိုင္းအ၀န္းက ပညာ ရွင္ေတြလည္း ဖိတ္ၾကားေလေတာ့ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ ေလာက္ရွိပါတယ္။ စကားစျမည္ ေျပာတာႏွင့္ ကမၻာ့ စာေပအေၾကာင္း ျဖစ္ေလေတာ့ သူတစ္လွည့္ ကိုယ္တစ္လွည့္ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။

ေမာင္မိုးသူလည္း ၀င္ေျပာတာေပါ့။အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သမုိင္းဆရာႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ခ်ိန္ႏွင့္ သမုိင္း အေၾကာင္း စကားစပ္ ေရာက္ သြားပါတယ္။ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ခ်ိန္အာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အထိကရ သမိုင္းပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ခ်ိန္ႏွင့္ ဆရာျမတုိ႔ဟာ ေရပက္ မ၀င္သမုိင္းဆရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြ ေျပာၾကပါတယ္။ ေမာင္မိုးသူလည္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ သမားသက္သက္ လုပ္ေနရတာေပါ့။ သမုိင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းႏွင့္ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္တာက လြဲလုိ႔ ဘာမွ မယ္မယ္ရရႀကီး ဖတ္ထားမွတ္ထားတာ မရွိဘဲကိုး။

ဟိုးတစ္ခါက ဆရာႀကီး ေရႊ ဥေဒါင္းရဲ႕ေဟာက္တာ ခံရဖူးတာ ေျပးသတိ ရမိပါတယ္။ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရယ္၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရယ္၊ ေမာင္မုိးသူရယ္ ဆံုၾကတုန္းက စကားတုိင္းမွာပါ စာေပ အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းေျပာရမွ ေမာင္မိုးသူ အာေဘာင္ အာရင္း သန္သန္ ေျပာသမွ် ဆရာႀကီးတို႔က သည္းခံ နားေထာင္ေနရာက ဘာသာေရး အေၾကာင္း အရာ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ေမာင္မိုးသူက ဘာလဲ မသိပါဘူး တစ္ခြန္း ၀င္ေျပာမိတာကို ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက ေဟ့ေကာင္ ဘာသာေရး အေၾကာင္း မင္း၀င္မပါနဲ႔ နား ေထာင္ရင္ နားေထာင္၊ နားမေထာင္ခ်င္ မစိုးတုိ႔ႏွင့္ ဆီသြားဆုိၿပီး ေဟာက္လုိ႔ ေမာင္မိုးသူ နားေထာင္သမား သက္သက္ပဲ လုပ္ေန ခဲ့ရ ဖူးပါတယ္။ခုလည္း သမုိင္း အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေလေတာ့ ေမာင္မုိးသူ နားေထာင္သမား သက္သက္ပဲ လုပ္ခဲ့ရေၾကာင္းပါ။

အဲ ဆရာျမႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳဖူး တာရွိပါတယ္။ တစ္ခါ ကိုဦးရဲ႔ အခန္းမွာပါပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္က ကိုဦးရဲ႕ စႏၵာ မဂၢဇင္းမွာ ဆရာျမက စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကိုဦးရယ္၊ ဆရာ ျမရယ္၊ ေမာင္မိုးသူရယ္၊ သံုးေယာက္ထဲ ေသာက္ စားၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေန ၾကခ်ိန္မွာပါ။ ကိုဦးဆီက ကုလားေလး စိုးႏုိင္က ဆရာျမတုိ႔ စႏၵာထဲမွာ ပါတဲ့ စာမူခမ်ားကို ရွင္း ေပးေနပါတယ္။ ေမာင္မုိးသူတုိ႔လည္း ဒီအတုိင္း ဘာသာလ၀ါ ေနလုိက္ေတာ့ ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိုးႏုိင္က “ဆရာျမ၊ ဆရာျမ ေမေမ လိႈင္ စာမူခ က်န္ေသး တယ္ခင္ဗ်” လုိ႔ ေျပာေတာ့တာကိုး။

အဲဒီဆရာျမက“ဒီေကာင္ကြာ ဒီေမာင္မိုးသူ ဆုိတဲ့ ေမာင္းကြဲႀကီး ေရွ႕မွာ အဲဒါကို လာေျပာရသလားကြ။ သူက အားလံုးကို ေလွ်ာက္ ေျပာမွာလုိ႔ ေမာင္မုိးသူကို ပုတ္ခတ္ပါတယ္။ ေမာင္မိုးသူကလည္း မခံပါဘူး။

“ဒီမယ္ ဆရာျမ အဲဒီလုိ မေျပာပါနဲ႔ ေမာင္မိုးသူက အင္မတန္မွ ႏႈတ္လံုပါတယ္။ စိတ္ခ်။ ကဲ ေမာင္မိုးသူ ေလွ်ာက္ေျပာတဲ့ လူေတြ က ႏႈတ္မလံုရင္ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူး”လုိ႔ ေျပာတာကိုး ဆရာျမက ရယ္ေမာၿပီး အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ ဆုိၿပီး ရွက္ၿပံဳး ၿပံဳးပါတယ္။

ဆရာျမက စႏၵာမွာ ေမေမလိႈင္ ဆုိတဲ့ ကေလာင္ နာမည္ႏွင့္ ဆုိဖီယာ ေလာရင္းရဲ႕ အလွအပ ေၾကာင္းလား မသိပါဘူး။ ဘာသာျပန္ ေရးေပးေနတာ ေမာင္မိုး သူရဲ႔ ေရွ႔မွာဆုိေတာ႕ ရွက္သြားၿပီး ေျပာတာပါပဲ။ အခုေတာ့ ဆရာျမရဲ႕ စာစုစာရင္း ဆုိတဲ့ စာအုပ္ႀကီး တစ္ အုပ္ စာစု စာရင္းကုိက လံုးခ်င္း စာတစ္အုပ္ ထုတ္ေလာက္ေအာင္ စာထူႀကီးပါ။ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကလည္း မ်ားမွ မ်ားပါပဲ။ ကေလာင္ နာမည္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးႏွင့္ ေရးခဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ကေလာင္ နာမည္ေတြထဲမွာ “ေမေမလိႈင္”လည္း ပါေန ၿပီျဖစ္ ေလေတာ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ေတြပဲ ႏႈတ္လံုဖုိ႔ ပါေတာ့တယ္။ ေမာင္မုိးသူကေတာ့ ႏႈတ္လံုၿပီးသားပါ။ ဆရာျမ အေၾကာင္း ေတြက ေရးစရာ အမ်ားႀကီး။

ေမာင္မိုးသူ
© Copyright 2009, All Rights Reserved By Pae Phu Hlwar Magazine