ၿမကၽြန္းညိဳညိဳ

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း ၁၉၈၃-၈၄
အခုေတာ့ က်မတို႔ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးဟာ ႏွစ္ ၉၀ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ တခ်ဳိ႕ အ စိတ္အပိုင္းေတြကိုလည္း ေရာင္းစားခံခဲ့ရပါၿပီ။ နာဂစ္ ျဖစ္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက ႏွစ္ခ်ဳိ႕ပင္ တခ်ဳိ႕ လဲ ၿပိဳၾကေပမယ့္ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကေတာ့ မၿပိဳလဲခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ က်မတို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ အထင္က ရ အမွတ္အသားထဲမွာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ပါခဲ့တာေပါ့။

က်မ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း စၿပီးစိတ္၀င္စားမိတာက ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းေလးတေစာင္ေၾကာင့္ပါ။ က်မ အ ေဖဆီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းတ ေစာင္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီ မဂၢဇင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးပန္း ခ်ီက ေတာ္ေတာ္ထူးျခားပါတယ္။ အေရာင္မွိဳင္းမွိဳင္း ေတြနဲ႔ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြကို ေရာစပ္ၿပီး သ ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ထင္ရွားတာက သစ္ ပုတ္ပင္ႀကီးပါ။ အဲဒီသစ္ပုတ္ပင္ကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္ လက္သီးဆုပ္ထားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ေနပါတယ္။ စာအုပ္ကို ဘယ္ဘက္ညာဘက္ေစာင္း ၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္ဂူ လိုပံုစံမ်ဳိး လူေတြလဲက်ေနပံုမ်ဳိး၊ စစ္သားေတြက လွံစြပ္ေတြနဲ႔ ထိုးေနတဲ့ ပံုစံ၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေနပံုေတြကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

က်မ ဦးေလးဆီေရာက္ေတာ့လဲ အဲဒီမဂၢဇင္းကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတာကို ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ လူေတြရဲ႕ ပါး စပ္ဖ်ားမွာလဲ အဲဒီမဂၢဇင္းကိုလိုက္ရွာၿပီး သိမ္းေနတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြကိုလဲ ၾကားရပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မလဲ အရမ္းစိတ္၀င္စားလာၿပီးအေဖ့ကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီပံုေတြဆြဲရတာလဲ ဆိုတာ က်မသိခ်င္လာပါတယ္။ က်မ အေဖက ေျပာျပတာက ဦးသန္႔က သူမေသဆံုးခင္မွာ မိသားစုေတြကိုမွာခဲ့တယ္တဲ့ သူဆံုးသြားရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ပဲ သူ႔ကိုသၿဂႋဴဟ္ဘို႔။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဦးသန္႔ကို ဂူဗိမာန္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးသၿဂိဳဟ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကမ္းလွမ္း ခ်က္ေတြကို ျငင္းပယ္လိုက္ၿပီး ႐ုပ္ကလာပ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံအထိ ျပန္လည္သယ္ေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္အုပ္စုက ဦးသန္႔၏ က်န္ရစ္ေသာ႐ုပ္အေလာင္းကို ၾကံေတာသုႆန္မွာပဲ သၿဂႋဴဟ္ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဦးသန္႔လို လူပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို အခုလို မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္လုပ္တဲ့အတြက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက မခံမရပ္ ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဦးသန္႔ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို တကၠသိုလ္ထဲ သယ္လာၿပီး ယခင္ သမဂၢအေဆာက္အဦးရွိခဲ့တဲ့ ေျမ ေနရာမွာ ဂူဗိမာန္တခု တည္ေဆာက္ေနစဥ္မွာဘဲ စစ္တပ္က အင္အားသံုးၿပီး ၿဖိဳခြင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာင္း သားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုလဲ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕ လ်ားသြားေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္သူ ေတြရင္ထဲ စြဲျမဲထင္ရန္ရစ္ေနပါတယ္။ အခြင့္သာတိုင္း ပံုသ႑ာန္ မ်ဳိးစံုနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကပါတယ္။

က်မရဲ႕ဦးေလး၊ အေမ့ေမာင္ကလည္း ဦးသန္႔အေရးအခင္းမွာ ထိမ္းသိမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ကို ေရၾကည္အိုင္ စစ္ေၾကာ ေရးစခန္းကို ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးက သူ႔ရဲ႕စစ္ေၾကာေရး အေတြ႔အၾကံဳေတြကိုေျပာတိုင္း ေဒါသႀကီးတတ္ ပါတယ္။ က်မက ၁၉၇၄ ခုနွစ္တုန္းက ၅ ႏွစ္သမီးမို႔လို႔ ဘာမွေသခ်ာမသိေပမဲ့ အေဖေျပာျပလို႔ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းအ ေၾကာင္းကို သိခဲ့ရပါတယ္။ တဆက္တည္း ၁၉၆၂ ခု ဦးေန၀င္း အာဏာသိမ္းေတာ့ သမဂၢအေဆာက္အဦးကို ဗံုးခြဲခဲ့တာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲ စက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္ ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပမွဳကို ၿဖိဳခြင္းခဲ့တာ၊ အဲ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မရင္ထဲမွာ ရဲ၀ံ့တက္ႂကြတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလး စားျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ အငံု႔စိတ္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ရင္ေငြ႔ကိုခိုလႈံခ်င္မိပါတယ္။




ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္း ၈၃ - ၈၄
တေျဖးေျဖးအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ က်မတို႔ ရင္ထဲမွာလဲ မဆလအစိုးရအေပၚ မေၾကမနပ္ ျဖစ္တတ္လာပါတယ္။ အစိုးရရဲ႕ လြဲမွားေနတဲ့ မူ၀ါဒေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္လည္း အဆင္းရဲ ဆံုးစာရင္း၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈၇ ခုမွာ က်မ တကၠသိုလ္ တက္ရပါတယ္။ က်မ အမွတ္က ဘူမိေဗဒကို မီလို႔ က်မ ဘူမိေဗဒကို တက္ဖို႔ ေလ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ R.C (2) မွာ တက္ခြင့္ရပါတယ္။ က်မ ေက်ာင္းတက္ တာ တလေလာက္ရွိေတာ့ စဥ္းစားမိတာက က်မ ဘူမိေဗဒကို စိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုတာ ကိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မစိတ္၀င္စားတဲ့ သခ်ၤာ ေမဂ်ာကိုေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်မ R.C (3) မွာ တက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ ေခတ္က ေက်ာင္းလခ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္၊ ပညာ ေရး ေထာက္ပံေၾကး ဆိုတာေတြရွိၿပီးေတာ့ ဘယ္ဟာကိုပဲရရ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔အုပ္စုထဲမွာ က်မက ေက်ာင္းလခလြတ္ၿငိမ္းခြင့္ရၿပီး၊ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ တမူးၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕နယ္ ေကာင္စီရဲ႕ သမီးသင္းမာစိုးက ပညာသင္ ေထာက္ပံေၾကး ရပါတယ္။ အေမေရာ အေဖေရာ ဆံုးပါးသြားၿပီး အမွန္တကယ္ ခ်ဳိ႕တဲ့ တဲ့ မိုးမိုးေအး ကေတာ့ ဘာအခြင့္ အေရးမွ မရပါဘူး။

က်မအရြယ္ေလးရေတာ့ က်မႏွစ္သက္မိတဲ့ ၀တၱဳက က်ဥ္တုတ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့ပါ။ ဆရာေမာင္သာရေရးတဲ့ အဲဒီ၀တၱဳက က်မကို စိတ္ကူးယဥ္ေစခဲ့ပါတယ္။ က်မပထမႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း စက္တင္ဘာလမွာပဲ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ပါ တယ္။ က်မတို႔ တိုက္႐ိုက္ပါ၀င္ခြင့္မရေပမဲ့ အားေပးအားေျမႇာက္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေငြစကၠဴအေရးအခင္းဟာ က်မ တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြလက္ေအာက္မွာ အ သက္၊ အိုးအိမ္၊ စည္းစိမ္ေတြဟာ လံုျခံမွဳမရွိဘူး ဆိုတာကိုေပါ့။

က်မ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယႏွစ္ကိုေရာက္ပါတယ္။ မတ္လ မတိုင္ခင္ေတာ့ က်မဟာ သာမန္ေက်ာင္းသူေလး တဦးပါ။ မတ္လဟာ က်မတို႔အတြက္ ထူးျခားတဲ့ အေျပာင္းအလဲတခု ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခု မတ္လ ဟာ ေက်ာင္းသား ေဟာင္းေတြျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔ သူ႔၀န္းက်င္ကေတာ့ အ႐ုိးေတြတြန္ေနၿပီတဲ့။ ၇၄ မ်ဳိးဆက္ေတြေျပာျပတာက ၀ိညာဥ္ေတြ ရွင္ သန္ထေျမာက္လာျပန္ၿပီတဲ့။ က်မတို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေသြးေတြအတြက္ အာဏာရွင္ေတြကို တိုက္ထုတ္ျပစ္ခ်င္ေန တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ က်မခ်စ္တဲ့ တကၠသိုလ္နဲ႔ ၃ ႏွစ္နီးပါး ခြဲခြါေနခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔တေတြ ၀န္ခံ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က မထိုးဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ပါေစ က်မကေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ေစခ်င္တာပါဘဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္က က်မဖတ္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္က
“ေစာင္းကိုခ်စ္တယ္။ ေက်ာင္းကိုလည္းခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါင္းကိုလဲ ခ်စ္တယ္တဲ့”
က်မ အဲဒီကဗ်ာေလးကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္၊ က်မခံစားခ်က္နဲ႔ တူေနလို႔ပါ။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့ က်မ သူ ငယ္ခ်င္းေတြ က က်မကို သတိေပးပါတယ္။ နင္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါနဲ႔လားတဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မအေတြးက ဒီလိုအ ခ်ိန္မွာမွ က်မႏိုင္ငံေရး မ လုပ္ဘူးဆိုရင္ တာ၀န္မဲ့ရာက်မွာ စိုးရိမ္ေနတာေရာ၊ က်မရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ ေထာင္ထဲ မွာ ေရာက္ေနၾကတာေရာေၾကာင့္ က်မ ႏိုင္ငံေရး ဆက္လုပ္မွာလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်မ အရာရာကြာဟ သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်မအတြက္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္း မိုးျမတ္သူ တို႔ ေထာင္ကေနလြတ္လာပါတယ္။ မိုးျမတ္သူ၊ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ရီရီ၊ က်မ၊ ေအးမိုး (ဆူး ေလ) တို႔က ေက်ာင္းထဲမွာ အျမဲလိုလို ဆံုေနၾကပါ။ က်မ၊ ရီရီ၊ ေအးမိုး တို႔ကို ရည္းစားမရွိလို႔ သူတို႔က အျမဲ ေနာက္ေျပာင္တတ္ပါ တယ္။

တရက္ေတာ့ မိုးျမတ္သူက က်မတို႔ကိုေမးပါတယ္။ နင္တို႔ကို က့ံေကာ္ပန္းေပးမဲ့သူမရွိဘူး မို႔လားတဲ့။ ေအးမိုး က “ဟဲ့ ငါတို႔ က မယူတာ ေပးခ်င္တဲ့လူေတြရွိတယ္တဲ့။” က်မတို႔ေတြက အျမဲတမ္း စကားကို အႏိုင့္အထက္ ေျပာေနၾကပါ။ မိုးျမတ္သူ က “ဒါေပါ့ နင္တို႔ဂုဏ္မငယ္ရေအာင္ ငါနင္တို႔ကို က့ံေကာ္ပန္း လိုက္ေပးမယ္ေလ တဲ့”။

ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်မ၊ရီရီ၊ေအးမိုး တို႔ စာသင္ခန္းကထြက္ၿပီး အဓိပတိလမ္းကို ေလ်ာက္လာေတာ့ မိုး ျမတ္သူက ေနာက္ကေန က့ံေကာ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးကို လက္ထဲမွာကိုင္ၿပီး ပိုလီယိုျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးပံုစံနဲ႔ ေျခေထာက္ ကို ေထာ့နင္းေထာ့နင္းလုပ္ၿပီး က်မတို႔ေနာက္က လိုက္လာပါတယ္။ မိုးျမတ္ သူက ႐ုပ္ေလးသနားကမားနဲ႔ အဲဒီလိုပံုစံမ်ဳိး လုပ္ေနေတာ့ တျခားေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက က်မတို႔ ၃ ေယာက္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်မတို႔ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာခဲ့ရတဲ့ အ ခ်ိန္ေတြဘဲေပါ့။

ညေနပိုင္းၾကရင္ေတာ့ က်မတို႔အုပ္စုလိုက္ အင္းယားကန္ေဘာင္္က ဘူးသီးေက်ာ္ဆိုင္မွာ ဘူးသီးေက်ာ္စားရင္း ျငင္းၾက ခုန္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔အုပ္စုက လုပ္စရာရွိရင္လဲ မညည္းမညဴ ၀ိုင္းလုပ္ၾကလို႔ အက်ဳိးရွိတာ ေရာ၊ တခါတရံ သေဘာထားေတြ မတိုက္ဆိုင္လို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေရာေပါ့ေလ။

ညေနပိုင္းၾကရင္ေတာ့ က်မတို႔အုပ္စုလိုက္ အင္းယားကန္ေဘာင္္က ဘူးသီးေက်ာ္ဆိုင္မွာ ဘူးသီးေၾကာ္စားရင္း ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔အုပ္စုက လုပ္စရာရွိရင္လဲ မညည္းမညဴ ၀ိုင္း လုပ္ၾကလို႔ အက်ဳိးရွိတာေရာ၊ တခါတရံ သေဘာထားေတြ မတိုက္ဆိုင္လို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေရာေပါ့ေလ။

၁၉၉၄ မွာေတာ့ က်မေက်ာင္းၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ က်မလိုခ်င္တဲ့ မဟာသိပၸံဘြဲ႕ ရဖို႔ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြလဲ ရွိေနပါတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာလဲ တကၠသိုလ္ႀကီး စိန္ရတုပြဲႀကီး လုပ္ၾကမွာပါ။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ဘယ္လိုဆင္ ႏႊဲၾကရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကရတာလဲ မေမာႏိုင္ပါဘူး။ ကို ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ ကိုဂီးကပို႔စကဒ္လုပ္ဖို႔ စဥ္း စားၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းမိပါတယ္။ မဂၢဇင္းစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္ရင္ က်မလဲ ကေလာင္ ေသြးတဲ့အေနနဲ႔ ၀င္ေရးဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာဘဲ က်မနဲ႔ ေအးမိုး ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရလို႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ခ်စ္တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ရွည္လ မ်ား ခြဲခြါခဲ့ရပါတယ္။

က်မေထာင္ကလြတ္တဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ က်မ ဘြဲ႔လက္မွတ္သြားထုတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးက ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္ ေနပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြဟာ ပိုးမွ်င္ေတြ၊ ပင့္ကူအိမ္ေတြနဲ႔ပါ။ အာဏာရွင္ေတြက ေက်ာင္း သားလူငယ္ေတြ စုေ၀းၿပီး ပညာသင္ၾကားမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းအဆက္ဆက္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ရင့္က်က္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို သုတ္သင္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းဆိုတာကို အဲလိုနည္းနဲ႔ ညႇဳိးမွိန္ေအာင္လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ သမဂၢႀကီးကို ၿဖိဳဖ်က္လိုက္ေပမဲ့ မပ်က္ယြင္းတဲ့ သမဂၢစိတ္ဓါတ္နဲ႔ တကၠသိုလ္မွာေရးခဲ့တဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္မွဳေတြကေတာ့ ထင္က်န္ရစ္ေနအုန္းမွာပါ။

ခင္ၿငိမ္းသစ္
Copyright © 2011 ေန႔သစ္. All rights reserved