တခ်ဳိ႕လူေတြက ေမြးကတည္းက ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ၿပီးေမြးလာတာပါ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈကိုရရွိဘို႔ က်ဳိးစားၿပီးမွရရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈက သူတို႔ဆီကို ေရာက္ရွိ ခိုနားလာေလရဲ႔။
ကမၻာႀကီးတခုလံုးကႏိုင္ငံေတြမွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြေနစဥ္နဲ႔အမွ်ျဖစ္ေနတယ္။ ကမၻာတဝွမ္းလံုးမွာ ျပည္သူကေ႐ြးေကာက္တဲ့အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ဆီကို ပိုၿပီး ဦး တည္ေနေတာ့ ေခါင္းေဆာင္အတြက္ထိုက္ တန္တဲ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈကို ႀကိဳးပမ္းၿပီးမွ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပါေမာကၡ(ကဲနက္မင္ေနာ့)ရဲ႕စကားအရ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္က အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္ကႀကိဳးစားမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာပါ။ နပိုလီယံ၊ ဆီဆာ စတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တကယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသူေတြပါ။
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိရမယ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်တက္ရမယ္၊ ခြန္အားသတၱိ ရွိရမယ္၊ အသိဉာဏ္လည္းထက္ျမက္ရမယ္၊ လိုအပ္ရင္ တဖက္လူရဲ႕ေျခလွမ္းကို ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ႏိုင္တဲ့ အထူးအရည္အခ်င္းလည္း ရွိသင့္ပါတယ္။
နပိုလီယံေျပာဖူးတဲ့စကားအရဆိုလွ်င္လည္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ကံေကာင္းဖို႔လည္းလိုတယ္တဲ့။ ကံေကာ္လို႔ခ်ဳံေပၚေရာက္ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ျဖစ္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္လို႔ ေခၚရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုေခါင္း ေဆာင္ေတြမွာလည္း ရရွိလာတဲ့အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းရွိ ပါတယ္။
ဥပမာ- ၁၉၄ဝ ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ၿဗိတိသွ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္(ခ်ာခ်ီ)။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ႐ုရွားအာဏာသိမ္းမႈတုန္းက တင့္ကားေပၚတက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့သည့္ ေဘာရစ္ယယ္လ္ဆင္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈႀကီးက ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။
ျပည္သူလူထု၏လုိအပ္ခ်က္အရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ၿဗိတိသွ်ျပည္သူေတြ နာဇီဂ်ာမန္ေတြရဲ႕ရန္ကို ခုခံေနရသည့္အခ်ိန္ ထက္ျမက္တဲ့ေခါင္းေဆာင္လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ာခ်ီကအခုလို မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပးဆပ္ၿပီး ကြၽႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ကြၽန္းကိုကာကြယ္ရမယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြမွာ တိုက္ခိုက္ရမွာဘဲ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ံႈးေပးမွာမဟုတ္ဘူး။”
ဒီလိုရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ေျပာခဲ့လို႔လည္း ခ်ာခ်ီတေယာက္ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့တာ ပါဘဲ။ ျမန္မာျပည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါစို႔။
“က်မတို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္တာဟာ ျပည္သူလူထုကိုၿခိမ္းေျခာက္တာနဲ႔အတူတူပါဘဲ။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ တျခားဒီမိုကေရစီလိုလားတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ ေအာင္ျမင္ေစေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပည္သူလူထုလိုခ်င္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြအ တြက္ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အလုပ္မျဖစ္ေအာင္ ဟန္႔တားျခင္းဟာ ျပည္သူလူထုကို လိုခ်င္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ား မေပးျခင္းဆိုတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ” တဲ့။
ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ေတြက်ေတာ့ ျပည္သူ ေတြ ဘာလိုတယ္ဆိုတာကိုသိေတာ့ လို အပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ ေခါင္း ေဆာင္ေတြေပါ့။
အဲ့ဒါကေတာ့ လန္ဒန္တကၠသိုလ္က ႏိုင္ငံေရးသိပံၸပါေမာကၡရဲ႔ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာမႈပါ ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ Leader and Leadershipဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတဲ့ စာအုပ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေရးဆ ရာႀကီး(ဂ်က္ဖရီစတင္းန္)ကေတာ့ ေခါင္း ေဆာင္မႈ(၅)မ်ဳိးရွိတယ္လို႔ သံုးသပ္ပါတယ္
(၁) အေမွ်ာ္အျမင္ရွိၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးစြမ္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊
(၂) အုပ္ခ်ဳပ္စီမံေရးေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊
(၃) နာယကလို ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊
(၄) ျဖန္ေျဖေရးေခါင္းေဆာင္ႏွင့္
(၅) တိုက္ပဲြဝင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္
အဲဒါေတြကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ျပည္သူအားလံုးကခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္လိုေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တျခားအခ်က္ေတြနဲ႔လည္းကိုက္ညီတယ္။ (ဥပမာ) နာယကကဲ့သို႔ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္တာ ျဖန္ေျဖေရးေကာင္းတာနဲ႔ တိုက္ပဲြဝင္ေခါင္း ေဆာင္ဆိုလည္းမမွားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေထာက္ခံမႈရတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အဓိကအခ်က္ပါ။
ၿဗိတိန္မွာဆိုရင္လည္း မာဂရက္သက္ခ်ာက ျပည္သူခ်စ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ မာဂရက္သက္ခ်ာေနရာမွာ ဆက္ခံတဲ့ ဂြၽန္ေမ ဂ်ာကို ျပည္သူက သိပ္ၿပီး မေထာက္ခံၾက ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စီမံေရးေကာင္းတယ္ေပါ့။
ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဘို႔လိုတယ္။ ျပည္သူကခ်စ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ေပၚလာရမယ့္အခ်ိန္ တိုက္ပဲြဝင္ေခါင္းေဆာင္ေပၚလာရင္ မေကာင္းဘူးေပါ့။
႐ုရွားႏိုင္ငံမွာ အာဏာသိမ္းဘို႔ ႀကိဳးပမ္းတယ္။ တိုက္ပဲြဝင္ေခါင္းေဆာင္လိုမ်ဳိး ျဖစ္ဘို႔ ႀကိဳးပမ္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဘာရစ္ယယ္လ္ဆင္က တင့္ကားေပၚတက္၊ ဒီမိုကေရစီမိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ယယ္လ္ဆင္သမတျဖစ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ရဲ႔ေဆာင္႐ြြက္မႈေတြက ျပည္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ သိပ္မ ကိုက္ညီလို႔ ယယ္လ္ဆင္တေယာက္ ျပည့္ သူေထာက္ခံမႈ သိပ္မရေတာ့ဘူး။
ဒီမိုကေရစီစနစ္မက်င့္သံုးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာေရာ ဒီလိုယူဆခ်က္က အသံုးဝင္သလား။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ ႐ုရွားႏိုင္ငံဟာ အရင္က ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က်င့္သံုးတဲ့ ဆိုဗိယက္ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ရပ္တည္ေနတုန္းက စတာလင္ဆိုတဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ေပၚေပါက္ခဲ့ တယ္။
စတာလင္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ က်န္ရစ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ဗိုလ္လုၾကတယ္။ အင္အားႀကီးတဲ့အုပ္စုႏွစ္ခုက ေခါင္းေဆာင္ေတြဗိုလ္မျဖစ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အုပ္စုတခုကအႏိုင္ရသြားရင္ က်န္တဲ့အုပ္စုကခဲြထြက္ၿပီးေတာ့ ညီၫႊတ္မႈပ်က္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ အုပ္စုႏွစ္ခုလံုးက လက္ခံႏိုင္တဲ့ ၾကားေန ျဖန္ေျဖေရးေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ခ႐ူးရွက္ ပါဘဲ။
နာယကလိုပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္တဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားကေတာ့ ေနာက္ကြယ္ကေန ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ (ဥပမာ)အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္က ဥကၠ႒ရာထူးယူထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းေရးမွဴးေတြကို ပိုၿပီးလႈပ္ရွားခိုင္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးေပါ့။ လူေတြအျမင္မွာ သူကေအးတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ခ်မွတ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။
ေခါင္းေဆာင္အမ်ဳိးအစားေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို ျပည္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ေထာက္ခံ တယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုတိုင္းတာမလဲ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတာ ဘယ္လိုျဖစ္လာ သလဲဆိုတာနဲ႔ မူတည္တာေပါ့။
ဒီမိုကေရစီစနစ္က်င့္သံုးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ျပည္သူက ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက ေထာက္ခံတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္တာေပါ့။ (ဥပမာ)အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာဆိုရင္ သမတကို ျပည္သူကတုိက္႐ိုက္ေ႐ြးေတာ့ ျပည္သူဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက ေထာက္ခံတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိႏိုင္ပါ တယ္။
တံခါးပိတ္စနစ္က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ(ဥပမာ) ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြက်ေတာ့ေရာ ျပည္သူအားလံုး ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက ေထာက္ခံတယ္ဆိုတာမသိႏိုင္ပါဘူး။ ပါတီေကာ္မတီေတြကေန ေခါင္းေဆာင္ကိုျပန္ၿပီးေတာ့ ေ႐ြးတာဆိုေတာ့ ပါတီထဲမွာ ၾသဇာရွိရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏိုင္ တာေပါ့။
ဒါဆို သူတို႔က ျပည္သူေတြနဲ႔ ကင္းကြာေနမွာေပါ့။ ျပည္သူႏွင့္ ကင္းကြာယံု ဘယ္ကမလဲ။ အတင္း `မလာမေနရ`လုပ္တဲ့ လူထုခ်ီတက္ပဲြက ပရိသတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး၊ “အင္း- ငါ့ကို ေထာက္ခံတဲ့လူေတြ တယ္မ်ားပါလား…”လို႔ ဘဝင္ေတြျမင့္ေနၿပီးေတာ့ အျဖစ္ဆိုးေတြ ၾကံဳေတြ႔ရမွာျဖစ္ တယ္။
အာဏာသိမ္းၿပီးရယူထားတဲ့ အစိုးရက်ေတာ့ မွန္းရတာအခက္ဆံုးျဖစ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာက ေနာက္လိုက္ေတြ၊ ေထာက္ခံသူေတြရွိမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာ မဟုတ္လား။ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာက ျပည္သူ႔ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ရဲ႔ေနာက္မွာ စစ္သားဘဲရွိမွာေပါ့။ စစ္သားေနာက္လိုက္ဆိုတာကလည္း စစ္ရဲ႔အမိန္႔နဲ႔ လိုက္နာၾကရတာမဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အတြက္ ေထာက္ခံတဲ့ျပည္သူ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာရတာ မွန္းရတာ အရမ္းခက္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးစံုေတြ ျပည္သူက ေထာက္ခံတာ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ အာဏာအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထား တယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆို ရင္ သူတို႔ရဲ႔ အာဏာရလာတဲ့ ႀကိဳးပမ္းပံုေတြ၊ ရရွိတဲ့ အာဏာအေပၚ သေဘာထားပံု၊ တိုင္းျပည္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။
အျမည္းအစမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ တ႐ုတ္ျပည္က ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမာ္စီတံုးကေတာ့ အာဏာဆိုတာ ေသနတ္ေျပာင္းကလာပါတယ္တဲ့။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံက ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ အျမင္ကေတာ့ အာဏာရ ဘို႔ဆိုတာ ေခ်ာတိုင္တက္ရသလိုဘဲတဲ့။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လထုတ္ ေ႐ႊခေမာက္မွတ္တမ္းလႊာ အတဲြ(၄)၊ အမွတ္(၉)မွ
No comments:
Post a Comment