မ်က္မွန္
“ေဟာ … အေတာ္ပဲ၊ ေမာင္ခ်ဴး .. လာ၊ တို႔ ဒီမွာ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ။ ေမာင္သန္း ပါနဲ႔၊ ေနပါဦး၊ အင္း … အားလံုး ေျခာက္ေယာက္။ ေပးလိုက္ ပိုက္ဆံ၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး။ ေမာင္ရင္မွာလိုက္တဲ့ မ်က္မွန္ ၀ယ္ခဲ့ျပီ”
၀မ္းသာလိုက္တာ။ က်ဳပ္ မ်က္စိ အေ၀းမႈန္ မႈန္ေနတာ ၾကာျပီ။ ဒီတုန္းက မိုးညွင္းမွာ မ်က္မွန္ ၀ယ္မရလို႔ မႏၱေလးက ၀ယ္ခဲ့ဖို႔ ဘၾကီးသိန္းဆီ မွာလိုက္တာေလ။ က်ဳပ္ ဘၾကီးသိန္းဆီက မ်က္မွန္ကို ယူျပီး ကပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆိုက္က အေတာ္ပဲ။ အံကိုက်လို႔။ အိမ္ျပင္ ခပ္ေ၀းေ၀းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အလ်င္က ၀ါး၀ါးေနတဲ့အျမင္ဟာ တခါတည္းကို ၾကည္လင္သြားတာပဲ။
“ဘၾကီးသိန္း က်ေနာ္ေပးလိုက္တဲ့ ေငြတရာနဲ႔ ေလာက္ရဲ႕လား၊ စိုက္ခဲ့ရေသးလား၊ မ်က္မွန္ကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ၊ ဘၾကီးသိန္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ”
“သိတယ္၊ သိတယ္၊ မင္းေပးလိုက္တဲ့ ဒီဂရီနဲ႔ မလြဲရေအာင္ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ကြာ။ ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္မွန္ဘုရင္ ကိုခ်စ္ဆီမွာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ သြားျပီး စိတ္ၾကိဳက္ေရြး၊ စိတ္ၾကိဳက္ဆစ္ျပီး လုပ္ခဲ့တာကြ၊ ရွစ္ဆယ္ပဲ က်ပါတယ္၊ ေအး က်န္တဲ့ ေငြ ႏွစ္ဆယ္ေတာ့ ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ငါသံုးပစ္လိုက္ျပီ”
“ရပါတယ္ ဘၾကီးသိန္းရာ။ ေဟ့ ေမာင္သန္း၊ ေရာ႔ပိုက္ဆံ၊ လက္ဖက္ရည္သြား ၀ယ္ကြာ”
က်ဳပ္ ဘၾကီးသိန္းကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ မ်က္မွန္နဲ႔ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးနဲ႔က တကယ့္ ကြက္တိပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရတာ၊ တကယ့္ကို ခုမွ အားရပါးရ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘၾကီးသိန္းကေတာ့ တဖြဲ႔လံုးကို ဒီမ်က္မွန္ ရေအာင္ သူ ဘယ္လို ဘယ္လို အပင္ပန္းခံျပီး သြားခဲ့လာခဲ့၊ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း အၾကီးအက်ယ္ ရွင္းျပေနပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘၾကီးသိန္းကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ သိပ္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အလြန္လည္း အားနာပါေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္ဗ်ာ။
အဲ့ဒါက ဘၾကီးသိန္း ေရာက္တဲ့ေန႔က အျဖစ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဒၚလွမယ္တို႔ အလွဴမွာ ဘၾကီးသိန္းနဲ႔ ျပန္ဆံုတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူ၀ယ္လာတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ စတိုင္ကို က်လို႔ေပါ့။ အလွဴလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကလည္း အေတာ္ကို စည္သဗ်။
ဘၾကီးသိန္းက က်ဳပ္ကိုလည္း ျမင္ေရာ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေခၚျပီး မ်က္မွန္ကို ခဏ ခၽြတ္ခိုင္းျပီး သူ႔ေဘးမွာ ၀ိုင္းထိုင္ေနတဲ့သူေတြကို ျပတယ္။ အားလံုးကလည္း မ်က္မွန္ ေကာင္းေၾကာင္း၊ ပံုသြက္ေၾကာင္း၊ မွန္သားလည္း အေကာင္းစားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
ဘၾကီးသိန္း ကလည္း က်ဳပ္အတြက္မို႔ သူ ဘယ္လို ၾကိဳးစားပမ္းစား အပင္ပန္းခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ၀ယ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ က်ဳပ္မွာလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ ေျပာရျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေပတာပဲ။ က်ဳပ္အတြက္ သူလုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့တာက ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ကြက္တိ၊ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘၾကီးသိန္းကလည္း ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးပဲ ခင္ဗ်။
အဲဒီညေနက မႏၱေလးက ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဘၾကီးသိန္း က်ဳပ္အိမ္ေရာက္လာတယ္။ ညေနစာ က်ဳပ္ဆီမွာ စားမယ္တဲ့။ ဒါေလးမ်ား အဆန္းလား။ ရတယ္။ သိပ္ရတယ္ေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ဳပ္ ဆိုင္ဟင္း ဆိုင္ထမင္းေတြ မွာျပီး စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကိုက္ကေလး ျဖစ္ေနလို႔ “ရမ္” တပုလင္းေလာက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ဘၾကီးသိန္းက ေျပာတယ္။ ရတယ္။ ရပါတယ္။ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။ က်ဳပ္ ခ်က္ျခင္းပဲ ေျပးအ၀ယ္ခုင္းလိုက္ပါတယ္။ အျမည္းေတာင္ ထပ္၀ယ္လိုက္ေသး။ ေရခဲ၊ ေဆာ္ဒါလည္း အျပည့္အစံု။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္ခါနီးက်မွ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ တခု ေအာင့္သြားတယ္။
“ကဲ .. ကိုယ့္လူတို႔ ခ်ၾက။ ဘာမွ အားမနာနဲ႔။ ေမာင္ခ်ဴးဆိုတာက က်ဳပ္နဲ႔ သိပ္ရင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီတေခါက္ သူ႔အတြက္ က်ဳပ္က မ်က္မွန္တလက္ ၀ယ္ခဲ့တာတယ္ဗ်။ ဒီမ်က္မွန္ မရွိရင္ ဒီလူက အကန္းပဲ။ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တေန႔တေတ႔ ကားတိုက္ခံရမလား၊ စက္ဘီးတိုက္ခံရမလားနဲ႔ တထိတ္ထိတ္ ေနခဲ့ရတာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ေမာင္ခ်ဴး”
ကဲၾကည့္၊ လုပ္လာျပန္ျပီ။ က်ဳပ္သူ႔ကို ထမင္းေကၽြးတယ္ဆိုတာက က်ဳပ္တို႔ မိုးညွင္းသားေတြရဲ႕ ေစတနာ စ႐ိုက္ဗ်။ ဒီလိုပဲ က်ဳပ္တို႔ဆီက ေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။ သူလည္း အသိပါဗ်ာ။ ခုေတာ့ မ်က္မွန္၀ယ္ေပးလို႔ပဲ ေကၽြးရသလိုလို၊ မွန္တာေျပာရရင္ က်ဳပ္က နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္တယ္ဗ်။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ အရက္ေသာက္ရင္းနဲ႔ ဒီမ်က္မွန္ကို သူဘယ္လို ခက္ခက္ခဲခဲ ၀ယ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပန္ေရာဗ်ာ။ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း မႏၱေလး သားေတြပဲဗ်။ ဘၾကီးသိန္းကို ေထာက္ခံၾကတယ္။ မႏၱေလးမွာ ခုတေလာ မ်က္မွန္ရွားေၾကာင္း၊ ၀ယ္ရခက္ေၾကာင္း၊ ေစ်းၾကီးေနေၾကာင္း၊ က်ဳပ္အေနနဲ႔ အရေတာ္ေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ၾကတာေလ၊ က်ဳပ္ကလည္း အိမ္သည္ မဟုတ္လား။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ မျပံဳးခ်င္ဘဲလည္း ျပံဳးထားရ၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေတြလည္း ထပ္ေျပာရနဲ႔ စိတ္မပါဘဲ လုပ္ေနရတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဒုကၡကို ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိပါတယ္။
ေနာက္ေန႔အျဖစ္ကေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္က လက္စြက္ကေလး တကြင္း ေရာင္းဖို႔ ပြဲစားနဲ႔ ထည့္လိုက္တာ။ ေပးတဲ့လူက ခုႏွစ္ေထာင္ ေပးတယ္ဗ်။ အဲ့ဒါကို ဘၾကီးသိန္းက သူၾကိဳက္တယ္ဆိုျပီး ေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ျဖတ္လိုက္သတဲ့။ ပြဲစားက က်ဳပ္သေဘာကို ျပန္ေမးပါဦးမယ္ေျပာေတာ့၊ ေျပာေနစရာ မလိုပါဘူးတဲ့။ ေမာင္ခ်ဴးကို ပိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီတေခါက္ ေမာင္ခ်ဴးအတြက္ မ်က္မွန္၀ယ္ခဲ့လို႔ ေမာင္ခ်ဴးက သူ႔ကို ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ ကဲ …။
ထားေတာ့။ က်ဳပ္က အဲ့ဒီလက္စြပ္ကို ေလးေထာင္နဲ႔ ၀ယ္ထားတာပါ။ ေျခာက္ေထာင္ဆိုလည္း သူၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ဆိုရင္ ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ပစၥည္းကို မႏၱေလး ေရာက္ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘူး၊ မိုးညွင္းမွာတင္ ရွစ္ေထာင္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လိုက္သတဲ့ဗ်ား။ ကဲ … ေကာင္းၾကေရာ။
အဖိတ္ေန႔ကေတာ့ ေစ်းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဘၾကီးသိန္းနဲ႔ ေက်ာက္ပြဲစားတသိုက္ ထိုင္ေနၾကတာျမင္လို႔ ကပ်ာကယာ ေစ်းေျမာက္ဘက္က ပတ္ျပီး လစ္ခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္ကုိ ျမင္သြားရင္ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ ဒီမ်က္မွန္အေၾကာင္း ေျပာဦးမယ္။ က်ဳပ္က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ မေျပာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ေတာင္ နားၾကားျပင္းကပ္တယ္ဗ်ာ။
က်ဳပ္ေရွာင္ပါတယ္။ ဘၾကီးသိန္းနဲ႔ မေတြ႔ေအာင္ အလြန္သတိထားပါတယ္။ ေက်ာက္ပြဲစားပီပီ သူက တျမိဳ႕လံုး ေလွ်ာက္သြားေနတာဗ်။ က်ဳပ္လည္း ျမိဳ႕ပတ္ ေျပးေနရတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ သတင္းေတြက ၾကားေနရတယ္ဗ်ာ။ ေရာက္ေလရာရာမွာ သူ က်ဳပ္အတြက္ မ်က္မွန္ ၀ယ္လာလို႔ က်ဳပ္က သူ႔ကို အလြန္ေက်းဇူးဆပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတဲ့အေၾကာင္း။ တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္အသက္ကို ကယ္ထားတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္ေၾကာင္း၊ သူသာ မ်က္မွန္ ၀ယ္မလာရင္ က်ဳပ္ဟာ တေန႔မဟုတ္ တေန႔ ကားတိုက္ခံရမယ့္ အကန္းျဖစ္ေၾကာင္း စံုလို႔ ပါပဲဗ်ာ။
က်ဳပ္မ်က္စိမႈန္တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ သိၾကားမင္းေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေျပာေနတာကေတာ့ လြန္လာျပီဗ်ာ။
ေနာက္ခံျပင္းတဲ့ ကိစၥက က်ဳပ္ေစာေစာက ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူေျပာတဲ့ စကာေးလ။ သူ႔ကို က်ဳပ္က ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေလ။ ဘယ္လိုလဲဗ်ာ။ ဒီမ်က္မွန္ ၀ယ္လာတဲ့ ကိစၥကို က်ဳပ္က စပယ္ရွယ္ ေက်းဇးဆပ္ေနရဥိးမတဲ့လား။ က်ဳပ္ သူေျပာလို႔ ေကၽြးလည္း ေကၽြးျပီးပါျပီ။ တိုက္လည္း တိုက္ျပီးပါျပီ။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းလည္း အထပ္ထပ္ ေျပာျပီးပါျပီ၊ ဒီမ်က္မွန္အတြက္နဲ႔ သူ႔ကိုပဲ က်ဳပ္က တသက္လံုး ေက်းဇူးဆပ္ေနရေတာ့ မလိုလို၊ သူအလကား ၀ယ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ မ်က္မွန္ဖိုးကို က်ဳပ္က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေပးလိုက္တာပါ။ ပိုတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ သူသံုးပစ္လိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ သူတပါးကို ေက်းဇူးတင္ရမွာ မႏွေမာ်ပါဘူး။ မတြန္႔တိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာေတာ့ လြန္ျပီဗ်ာ။ ဟိုေနရာလည္း ဒီမ်က္မွန္အေၾကာင္း၊ ဒီေနရာလည္း ဒီမ်က္မွန္အေၾကာင္း၊ လူစုမိတိုင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာေျပာျပသတဲ့ဗ်ာ၊ ေနရာတကာမွာ က်ဳပ္ ၾကားၾကားေနရတယ္။
ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊ က်ဳပ္အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ အမ်ားေရွ႕မွာ က်ဳပ္မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္ခိုင္းျပီး သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးတယ္၊ ေဇာေခၽြးေတြမ်ားေတာင္ ျပန္တယ္။
အဲ့ … အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ ဘူတာ႐ံုက ျပန္လာတဲ့ က်ဳပ္တူ ေသာင္းေရႊက က်ဳပ္ကို တကူးတက ၀င္ေျပာတယ္။
“ေလးခ်ဴး၊ ဒီေန႔ ရထားနဲ႔ ဘၾကီးသိန္း မိတ္ေဆြ ေျခာက္ေယာက္ပါဘာတယ္၊ တလမ္းလံုးေ သာက္လာၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္၊ ဘူတာ႐ံုမွာ ဘၾကီးသိန္း လာၾကိဳေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ၊ အဲ့ဒါ ဘၾကီးသိန္းက ေျပာေနတယ္၊ တည္းခိုစရာ အခက္အခဲ ရွိေနရင္ေျပာတဲ့၊ သူ႔အဖြဲ႔ ေမာင္ခ်ဴးဆိုတာ ရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ တည္းနိုင္ေအာင္ လိုက္ေျပာေပးမယ္တဲ့၊ သူလည္း အိမ္ေျပာင္းျပီး လိုက္တည္းမယ္ဆိုပဲ၊ ဟိုလူေတြက အင္တင္တင္လုပ္ေနတာကို ဘၾကီးသိန္းက အားနာစရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ေမာင္ခ်ဴးဆိုတာက သူ႔ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္တဲ့”
“ေအး … ကိစၥမရွိဘူး၊ လာၾကပါေစကြာ”
က်ဳပ္အတြက္ အႏၱရာယ္ ရွိလို႔ လာေျပာရွာတဲ့ ေသာင္းေရႊေတာင္ အေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထြက္သြားတယ္၊ ရထားဆိုက္ျပီးလို႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကယတ္၊ ဘၾကီးသိန္းတို႔ ေပၚမလာၾကဘူး။ ေနာက္မွ သိရတာပါ၊ အရက္ဆိုင္မွာ ၀င္ေသာက္ေနၾကတာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ လူေတြလဲ။
ညေန ေလးနာရီေလာက္က်မွ ဘၾကီးသိန္းနဲ႔ ဧည့္သည္ ေျခာက္ေယာက္က က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္၊ အေတာ္မူးေနၾကျပီ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕က ထြက္ေစာင့္ေနတာပါ။
က်ဳပ္နဲ႔ ဘၾကီးသိန္း မ်က္ႏွာခ်င္းလဲ ဆိုင္မိေရာ က်ဳပ္ သူ၀ယ္လာတဲ့ မ်က္မွန္ကို တပ္ထားရာက ခၽြတ္ျပီး၊ ေျမၾကီးေပၚခ်ျပီး ဖေႏွာင့္နဲ႔ ေလးခ်က္ေလာက္ ေပါက္ပစ္လိုက္တယ္။
ဘၾကီးသိန္းတို႔အဖြဲ႔ ၾကက္ေသေသေနၾကတယ္။
“ကဲ … ဘၾကီးသိန္း ေတြ႔ျပီ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားကို မ်က္မွန္ ၀ယ္ခုိင္းမိတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမွ အ၀ယ္မခုိင္း၀ံ့ေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္အိမ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒါပါပဲ။”
က်ဳပ္စိတ္ကို ခ်ဳပ္ျပီး ဒီေလာက္ပဲ ေျပာပါတယ္။ စကားလည္း ဆံုးေရာ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့ျပီး တံခါး ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ဘၾကီးသိန္းတို႔ တေယာက္တေပါက္ ဘာေတြ ေျပာၾကမသိဘူး။ ေျပာၾကျပီး က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕က ထြက္သြားတယ္။
အဲ့ဒါ က်ဳပ္နဲ႔ ဘၾကီးသိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆက္ဆံေရးပါပဲ။ ဒါေတာင္ မႏၱေလး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျပာေနေသးသတဲ့။
“ဗ်ာ .. မိုးညွင္းက ေမာင္ခ်ဴးဆိုတဲ့သူ အေတာ္ဆိုးတယ္။ သူ႔အတြက္ ေစတနာနဲ႔ ၀ယ္ေပးတဲ့ မ်က္မွန္ကို သူနဲ႔လည္း ကိုက္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာစိတ္ေပါက္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ ႐ိုက္ခြဲပလိုက္တယ္။ ဒီလူ ႐ူးသြားျပီ ထင္တယ္” တဲ့။
တကယ္ တရားရဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
၀င္းေဖ
၁၉၈၉၊ ၾသဂုတ္၊ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း။
(တခါတေခါက္ေလး မဆိုစေလာက္ ကူညီဖူး႐ံုနဲ႔ ေက်းဇူးဆိုတာ တသက္လံုး ဆပ္ရမယ္လို႔ ေအာင့္ေမ့ေနျပီး အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်ခ်င္သူေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ ၀င္းေဖရဲ႕ မ်က္မွန္ ၀တၱဳတိုေလးကို ဒိုင္ယာေလာ့ႏွင့္ အျခား၀တၱဳတိုမ်ား စာအုပ္ကေန ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။)
အညာေႏြတမာေျမမွကူးယူေဖၚၿပပါသည္
No comments:
Post a Comment