လူပံုပါးပါး စိတ္ဓာတ္မာမာ ေရးခ်က္ထည္ထည္ဝါ

Friday, 29 January 2010 17:55 ေအးခ်မ္းေျမ႕
သူ႔ရဲ႕ လက္ကို ကိုင္ၾကည့္ရင္ အိမ္ေျမႇာင္လို ႏူးညံ့ေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္ ဟူေသာ အေရး အသားေၾကာင့္ ထိုစာအုပ္ကို လက္က မခ်တမ္း ဖတ္ျဖစ္ သြားခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီ ေမာင္ေမာင္သိုက္က “လူပံုပါးပါး၊ စိတ္ဓာတ္မာမာ၊ ေရးခ်က္ထည္ထည္ဝါ” ဆိုေသာ ပန္းခ်ီဝသုန္ အမွတ္တရ ထုတ္ေဝသည့္ စာအုပ္ထဲတြင္ အထက္ပါအတိုင္း ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။

စာနယ္ဇင္း ပန္းခ်ီဆရာ အမွတ္တရ စာအုပ္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္၊ ပါဝင္ေရးသား သူတို႔က အေရာင္ အေသြး စံုလင္လွ၏။ တခ်ိဳ႕က ပန္းခ်ီဆရာ၊ တခ်ိဳ႕ ကာတြန္းဆရာ၊ တခ်ိဳ႕က စာေရးဆရာ၊ တခ်ိဳ႕ အယ္ဒီတာ၊ သတင္းစာ ဆရာ၊ တခိ်ဳ႕က်ေတာ့ ရုပ္ျပေရးသူ၊ ကဗ်ာဆရာ မ်ားလည္း ပါသည္၊ ေဗဒင္ဆရာပင္ ပါလိုက္ေသးသည္။

စုစုေပါင္း စာေရးသူ ၃၉ ဦးတို႔၏ အမွတ္တရ စာစုမ်ားျဖင့္ ဝသုန္ဆိုသူကို မႈန္းျခယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ ပန္းခ်ီ ေလာကသို႔ စဝင္ခါစ ၁၆ ႏွစ္သား အရြယ္မွ စ၍ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္ ၆၁ ႏွစ္အရြယ္ သူ႔ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ သူႏွင့္ ထိစပ္ခဲ့သူမ်ားက ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ပန္းခ်ီဝသုန္ အမွတ္တရ ဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီဝသုန္ကို ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပး၊ ခ်ီးေျမႇာက္ကာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈမ်ားသာ ေရးလိမ့္မည္ ဟု ထင္ထားသမွ် တက္တက္စင္ေအာင္လြဲပါသည္။ ဤစာအုပ္ျဖင့္ ပန္းခ်ီဝသုန္ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုလူ ဆိုသည္ကို ပံုေဖာ္ႏိုင္ သကဲ့သို႔ ပန္းခ်ီဝသုန္ျဖတ္သမ္းခဲ့သည့္ ရုပ္ျပေခတ္၊ စာနယ္ဇင္းေခတ္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရသည္။ ထို႔အျပင္ ပန္းခ်ီဝသုန္၏ ဆရာမ်ား၊ တပည့္မ်ား၊ ေရာင္းရင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ စာေပ၊ ပန္းခ်ီ ေလာကသားတခ်ိဳ႕၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ သဘာဝ၊ သူတို႔ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုလည္း ဤစာအုပ္ကပင္ လွစ္ဟ ျပထားသည္။

ဤစာအုပ္ထဲတြင္ ပန္းခ်ီဝသုန္မျဖစ္ခင္ ကနဦးအစ ကာတြန္းေပါက္စ ေမာင္ခင္လွ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ကာတြန္းႏွင့္ သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားေရးဆြဲေနေသာ ေမာင္ခင္လွသည္ ထိုစဥ္က သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ ေလးခ်ိဳးႀကီး သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို သတင္းစာတြင္ ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ ခ်ီးက်ဴးသူမ်ား၊ ျပစ္တင္သူမ်ား မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ထို သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားဆြဲၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ ကာတြန္းမေရးေတာ့ဘဲ ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ပံုကိုသာ ဆြဲေတာ့သည္။

သူႏွင့္ေရးေဖာ္ေရးဖက္က ကာတြန္း တင္ေအာင္နီျဖစ္သည္။ က်မ အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ေသာ ျပာေလာင္ ကာတြန္းမ်ား၏ ဖခင္ ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ ဘယ္က ျဖစ္လာသလဲ ဆိုသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားပြဲေစ်းမ်ားတြင္ ပို႔စ္ကတ္မ်ား ေရးကာ လိုက္လံ ေရာင္းခ်၍ ပြဲေစ်းတန္းတြင္ပင္ အိပ္၊ စားရင္း သူတို႔၏ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း ဘဝခရီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သမ္းခဲ့ရေၾကာင္း “တင္ေအာင္နီကို ျဖစ္ေစသူ” အမည္ျဖင့္ ကာတြန္းတင္ေအာင္နီက ေရးထားသည္။

ပန္းခ်ီဝသုန္ ဆိုသည္မွာ မဂၢဇင္းသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို စိုက္လိုက္မတ္တပ္ ေရးဆြဲခဲ့သူ၊ ေရာင္းကုန္ ပန္းခ်ီကားမ်ား ေဟာတကား ေဟာတကား ထုတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ထိုသို႔ ထုတ္လုပ္လွ်င္ ႏုိင္ငံျခားေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ ရႏိုင္ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီကားထက္ သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကိုသာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ျဖင့္ ဆြဲခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း ထိုစာအုပ္က ေျပာသည္။

ခ်စ္ဦးညိဳ၏ ဝတၳဳကို ရႈမဝမဂၢဇင္းတြင္ အခန္းဆက္ေရးခဲ့သည့္ လကၤာဒီပခ်စ္သူ ရုပ္ျပကေတာ့ ပန္းခ်ီဝသုန္၏ ဘဝကို တဆစ္ခ်ိဳးေကြ႕ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာရုပ္ျပသမိုင္းတြင္ အလြန္ ခမ္းနားေသာရုပ္ျပဟု ဆိုရမည္။ လံုးခ်င္းထုတ္ေသာ အခါတြင္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့ရၿပီး ေတာင္ဥကၠလာပရွိ သူ႔အိမ္ကေလးကို ထိုရုပ္ျပထုတ္ေဝချဖင့္ ဝယ္သည္ဟု သိရသည္။ ထိုစဥ္က ရႈမဝတိုက္တြင္ပင္ထိုင္ကာ ရုပ္ျပေဖာင္မ်ား မၿပီးမခ်င္း ညမအိပ္တမ္း ဆြဲခဲ့ရသည္ကိုလည္း ဤစာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္း တခုအေနျဖင့္ သိမွတ္ခြင့္ရသည္။

က်မကေတာ့ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းတြင္ သူ တဝက္တျပက္ေရးခဲ့ေသာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၏ “ခ်စ္ေသာပါဒဧကရီ” ရုပ္ျပကိုလည္း စြဲမက္သည္။ ဝတၳဳထဲက ပန္းခ်ီဆရာေလး ဒီပါကို ဆရာဝသုန္၏ ေရးခ်က္ျဖင့္ ဒီေန႔ထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္းတြင္ လစဥ္ပါခဲ့သည့္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ဦးစံရွားဝတၳဳမ်ားကို သူ ရုပ္ျပေရးေတာ့လည္း “ဦးစံရွား ဆိုတာ ဒီလိုပံုပဲ ျဖစ္မည္” ဟုပင္ ထင္ခဲ့ဖူးသည္။

ခ်စ္ေသာပါဒဧကရီ၏ ေနာက္ဆက္တြဲကို က်မ မသိ၊ ထို႔အတူ စာဖတ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိမည္မထင္။ အခု ပန္းခ်ီဝသုန္ အမွတ္တရ စာအုပ္တြင္ေတာ့ ရုပ္ျပေရးသည့္ မင္းတင္လႈိင္က ထို ေနာက္ဆက္တြဲအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပထားသည္။

ေမာင္ကိုကို (အမရပူရ) ၏ “ဝသုန္ေကာက္ေၾကာင္း” တြင္ေတာ့ ပန္းခ်ီဝသုန္၏ အေန ရိုးသား၊ ေရာင့္ရဲမႈကို ေတြ႕ရသည္။ စာေရးဆရာက ဒါရိုက္တာ ၾကည္ျဖဴသွ်င္ ရိုက္ကူးဆုရခဲ့သည့္ “Sketch of Wathone” ကို ၾကည့္ကာ ခံစားေရးဖြဲ႕ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ပန္းခ်ီဝသုန္ ျဖတ္သမ္းလာခဲ့သည့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ စာနယ္ဇင္းေလာက အေျခအေန တေစ့တေစာင္းကို သိခ်င္လွ်င္ ဤစာအုပ္ႏွင့္ပင္ ျပည့္စံုသည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ စာအုပ္တန္ဖိုး က်ပ္ ၂၅၀၀၊ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဤစာအုပ္ကို သင္း စာေပက ထုတ္ေဝသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးကေတာ့ ပန္းခ်ီဝသုန္၏ပံုတူကို ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သိုက္က သရုပ္ေဖာ္ ေရးဆြဲထားသည္။

ပန္းခ်ီဝသုန္၊ ပန္းခ်ီေက်ာ္ေသာင္း၊ ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သုိက္၊ ပန္းခ်ီညိဳလွ၊ ပန္းခ်ီတင္လွဝင္းထင္၊ ပန္းခ်ီေဇာ္မင္း စသည္ျဖင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာနယ္ဇင္း ပန္းခ်ီဆရာမ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ကာတြန္းေငြၾကည္လည္း ကာတြန္းသာမကဘဲ ပန္းခ်ီပါဆြဲသည္။
စာနယ္ဇင္း သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားသာမကဘဲ ရႈမဝ၊ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ ေခတ္က မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားပါ ေရးဆြဲၾကသည္။
ထိုစဥ္က ယခုကဲ့သို႔ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္မဟုတ္။ ေအာ့ဖ္ဆက္ပံုႏွိပ္ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေရာင္ခြဲသည့္ေနရာတြင္ မူရင္းအေရာင္အတိုင္း ျဖစ္ေစရန္ ပညာသားပါပါ ေရးဆြဲခဲ့ၾကရသည္ဟု သိရသည္။

က်မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ား ငယ္စဥ္က ထို မဂၢဇင္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာဖံုးပံုမ်ား၊ အတြင္းသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို လက္မွတ္မၾကည့္ဘဲ ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္သူ ဆိုသည္ကုိ အေမးအေျဖလုပ္တမ္း ကစားၾကဖူးသည္။ က်မအတြက္ေတာ့ တျခားပန္းခ်ီဆရာမ်ား မွားခ်င္မွားမည္၊ ဆရာဝသုန္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမမွား၊ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္ကတည္းက သူ႔ကို သိေနၿပီ။



ထီးေပါင္းကား စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ ေရႊဥေဒါင္း၏ ရန္ႀကီးေအာင္ဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုးပံု

ဤစာအုပ္တြင္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား ေရးသည့္စာကို ဖတ္ရသည္မွာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို ၾကည့္ရသလို ဝသုန္ေကာက္ေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း ပီျပင္လွသကဲ့သို႔ အယ္ဒီတာ၊ သတင္းသမားမ်ား ေရးသည့္စာကို ဖတ္ရသည္မွာလည္း သတင္းဓာတ္ပံု ၾကည့္ေနရသလို၊ သတင္းဖတ္ေနရသလို ပန္းခ်ီဝသုန္အေၾကာင္း တည့္တည့္ ျမင္ရသည္။

ျမဝတီမဂၢဇင္း တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာေဟာင္း ဦးေကာင္းညြန္႔က ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ားအေၾကာင္း ျမဝတီမဂၢဇင္းတြင္ အခန္းဆက္ ေရးသားခဲ့စဥ္ သူသိေသာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အရင္ေရးသားေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္မရင္းႏွီးသည့္ ဆရာႀကီး ဦးေသာင္းဟန္ အေၾကာင္း က်န္ေနေသးရာ ဆရာဝသုန္က တလ ဝင္ေရးခြင့္ျပဳဖို႔ ေျပာ၍ ေရးေပးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ေကာင္းညြန္႔၏ လစဥ္ ပန္းခ်ီေဆာင္းပါးမ်ားၾကားတြင္ ပန္းခ်ီဝသုန္၏ လက္ရာ တလဝင္ပါခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ဆရာေကာင္းညြန္႔က “အေဝးကသာ ဖတ္လိုက္ပါေတာ့” ဟု ေရးသားထားသည္။

နံနက္ခင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ထုတ္ေဝသူ ဇန္ဇန္၏ “ပန္းခ်ီ ဝသုန္အတြက္ အမွတ္တရ စကက္ခ်္” တြင္ေတာ့ ဝသုန္၏ ပန္းခ်ီ မ်ားထက္ စာလံုးဒီဇိုင္းမ်ားအေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ သူက သူ႔သရုပ္ေဖာ္ပံုတိုင္းတြင္ သူ႔စာလံုးဒီဇိုင္းႏွင့္ တခါတည္း ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါးအမည္၊ စာေရးဆရာအမည္တို႔ကို ေရးထည့္ေပးေလ့ရွိသူ။ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္၊ လြယ္ကူလွခ်ိန္တြင္ပင္ သူက လက္ႏွင့္ စာလံုးဒီဇုိင္းဆြဲသူ။ ဇန္ဇန္က ပင္ပန္းမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ေရးမေပးဖို႔ ေျပာသည္ကိုပင္ လက္မခံ။ ဇန္ဇန္႔ကို “မင္း ဘာျဖစ္ေန တာလဲ” ဟု ျပန္ဆူလိုက္ေသးသည္။ စာေရးဆရာ ညီပုေလးကလည္း မႏၱေလးမွေန၍ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ “ရန္ႀကီးေအာင္ ဝတၳဳ” မ်က္ႏွားဖံုးအတြက္ ပန္းခ်ီဝသုန္ထံ လွမ္းအပ္ရာ စာလံုးဒီဇိုင္းကို ပန္းခ်ီဆရာအား မေရးခိုင္းေတာ့ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အေကာင္းဆံုးဟု ထင္ရသည့္ စာလံုးကို ထည့္သြင္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းခ်ီဝသုန္ သိပ္မေက်နပ္လွဟု သူ႔ “လူပံုပါးပါး စိတ္ဓာတ္မာမာ” စာစုတြင္ ေဖာ္ျပသည္။

“ကိုဝသုန္သရုပ္ေဖာ္တာနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးစားေရးေပးလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာ လြဲေခ်ာ္သြားတယ္မသိဘူး။ ကိုဝသုန္က မေက်လည္ဘူးတဲ့။ တိုက္ရိုက္ၾကားရ တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ တဆင့္စကား ျပန္ၾကား ရတာေလ။ သူ မေက်လည္ဘူး ဆိုတာ မဟုတ္ပါေစနဲ႔” ဟု ညီပုေလးက ေရးသားထားသည္။

အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေခါင္းမာသူ၊ မာနႀကီးသူ ဆရာဝသုန္သည္ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းမ်ားအေပၚတြင္ ခ်စ္ဆိုး ဆိုးတတ္ေသးသည္။ သူ ယမကာ မွီဝဲထားခ်ိန္တြင္ မေသာက္တတ္သူတို႔ သူ႔အနားက ထြက္ေျပးရသည္ခ်ည္း ဟု သိရသည္။ တရက္ စာေရးဆရာ ျမင့္ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဝသုန္တို႔ႏွစ္ဦး စာေရးဆရာနတ္ႏြယ္ဆီ ညဘက္ႀကီးေရာက္လာၾကသည္။ ဆရာဝသုန္က ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ တေခ်ာင္းေပးသြားသည္။ ေနာက္မွ သိရတာက သူတို႔ မူးေနၾကသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္ကို ရိုက္ဖို႔ တက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္တဲ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မရိုက္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ ေကာက္ညႇင္း က်ည္ေတာက္ေပးခဲ့သလဲ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ခဲ့။

ႏြယ္နီမဂၢဇင္း ထုတ္ေဝသူ အယ္ဒီတာတဦးလည္း ျဖစ္သူ ဆရာနတ္ႏြယ္က သူ႔ကို “ၾကာဝသုန္” ဟု က်ီစယ္သည္။ ပန္းခ်ီပံုအပ္လွ်င္ ၾကာလြန္းလို႔ ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ပုံအပ္သူအားလံုး ၾကာလြန္းေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရေသာ္လည္း သူ႔ ပံုေရာက္လာလွ်င္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ရသည္ခ်ည္းဟု သိရသည္။

အႏုပညာရွင္တေယာက္ သူ႔အႏုပညာကို စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ လုပ္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ေနာက္ကြယ္က ပံ့ပိုးသူ အိမ္ေထာင္ဖက္သည္လည္း အလြန္အေရးႀကီးလွသည္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ ဆိုသည္ထက္ အႏုပညာသမား၏ ရူးသြပ္မႈဒုကၡမ်ားကို မွ်ေဝခံစားႏုိင္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ ထုိအႏုပညာရွင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္မွ၊ ေလးစားမွ ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ဆရာဝသုန္႔ ဇနီးသည္ ေဒၚစန္းဧႏွင့္ပတ္သက္၍ ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သိုက္က “ကိုဝသုန္ျပန္လာလို႔ လဲေနရင္၊ လဲေနတဲ့ ေနရာမွာ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၿပီးသားပါပဲ၊ ေလွခါးဝမွာလဲရင္၊ အိမ္လယ္ေခါင္လမ္းေပၚ၊ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲ လဲေနေန မစန္းဧက ျခင္ေထာင္ လိုက္ေထာင္ၿပီးသားျဖစ္ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ ဇနီး” ဟု ေဖာ္ျပသည္။

ဒီစာအုပ္က ဝသုန္႔အေၾကာင္း ဆိုတာထက္ ဝသုန္အပါအဝင္ ဝသုန္၏ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ဝသုန္၏ ေလာက၊ ဝသုန္၏ စိတ္ဓာတ္၊ ဝသုန္႔နားက လူမ်ား အေၾကာင္းဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ ဆိုခဲ့သလို ဝသုန္႔အေၾကာင္း ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သူ႔ ဆိုးကြက္ကေလးမ်ားလည္း ပါသည္။ အဆိုးကို ေရးသည္ဆိုရာ၌ မုန္းသူ၏ အဆိုးကို ေရးသားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ေသာသူ တေယာက္၏ ဆိုးကြက္မ်ားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ၾကျခင္းဟု ထင္သည္။

ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သိုက္ကပဲ သူ႔စရိုက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ဧည့္ခံပြဲတခုမွာ မစို႔မပို႔ဧည့္ခံတဲ့သူေတြဆိုရင္ သူေျပာၿပီ .. “နာဠာဂီရိေတြကို ရွာလပတ္ရည္ လာတုိက္ေနတယ္” ဆိုတာမ်ိဳး … အျမည္းေတြလာခ်ေတာ့လည္း ခဏေလး ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားရင္ “ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ေဝသာလီျပည္ ဘီလူးဝင္တာ က်ေနတာပဲ” လို႔ ေျပာတတ္တာလည္း သူပါပဲ … သူ အဲဒီလို ေျပာတတ္တာေလးေတြကိုပဲ က်ေနာ္တို႔သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေနၾကတာ ျဖစ္မယ္” ဟုေရးထားသည္။

ပန္းခ်ီဆရာ အမွတ္တရ ဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီမ်ား ေဖာေဖာသီသီသံုးကာ စာအုပ္ကို ျပင္ဆင္ထားသည္။ စာ တပုဒ္ခ်င္းစီ၌ ပန္းခ်ီဆရာ တဦးစီ ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီဝသုန္႔ ပံုတူ၊ ကယ္ရီေကးခ်ား၊ စကက္ခ်္မ်ား၊ တခ်ိဳ႕စာမ်ားတြင္ ပန္းခ်ီဝသုန္ေရးသည့္ ပန္းခ်ီကား၊ သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို အျဖဴ၊ အမည္းႏွင့္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းတြင္ ဆရာေနဝင္းျမင့္ အခန္းဆက္ ေရးသားေနသည့္ “ေရကန္သာ ၾကာတုိင္းေအး” ဝတၳဳအတြက္ ဆရာဝသုန္ ဆြဲထားသည့္ သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကိုေတာ့ ေလးေရာင္သံုးကာ ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ပန္းခ်ီဝသုန္၏ စ်ာပနမွတ္တမ္း ဓာတ္ပံုမ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။

ဆရာဝသုန္က ပန္းခ်ီဆြဲရာတြင္သာမကဘဲ ဝတၳဳတိုလည္း အေရးေကာင္းသူျဖစ္သည္။ သူ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ ၂ အုပ္ထုတ္ခဲ့သည္။ ဒီစာအုပ္ထဲတြင္ေတာ့ ဝသုန္႔လက္ရာ ဝတၳဳတို ၂ ပုဒ္ဖတ္ရသည္။ တပုဒ္က “နတ္ေရတြင္း”။ သူ႔အခ်စ္ဆံုး အငယ္ဆံုး သမီး အင္ၾကင္းေမႊး ေမြးခါစ နီတာရဲေလး အေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔သားလတ္ မ်ိဳးထြန္း၏ သား၊ သူ႔ေျမးဦးေမြးသည့္အခ်ိန္တြင္ ခံစားရသည့္ ခံစားခ်က္ကိုႏႈိင္းယွဥ္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။ မကုန္မခမ္းႏုိင္သည့္ မိဘေမတၱာ၊ အဘိုးအဘြားေမတၱာမ်ားကို နတ္ေရတြင္းႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ က်မ သိပ္ႀကိဳက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေရာ့ခ္ ၾကယ္ပြင့္ႀကီးတဦးျဖစ္သူ မင္းမင္းလတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ “မာရွယ္လ္လတ္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ မင္းမင္းလတ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မာရွလ္လ္လတ္ ဆိုတာက မင္းမင္းလတ္ ငယ္နာမည္။ အစစ အရာရာ ေစာေနခဲ့ေသာ မင္းမင္းလတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မခ်ိတင္ကဲ ေရးထားသည္။ မင္းမင္းလတ္က ဂီတ၊ အႏုပညာႏွင့္ စီးပြားေရး အျမင္သာမကဘဲ ကြယ္လြန္ခ်ိန္လည္း ေစာခဲ့သည္ကိုး။


ဤစာအုပ္ကို စုန္းျပဴး လံုးဝမပါသည့္ စင္းလံုးေခ်ာ ဟုေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔၏ ဝသုန္ေကာက္ေၾကာင္း မ်ားထဲတြင္ မဆိုစေလာက္ေသာ မိမိကိုယ္မိမိ စ်ာန္းတင္ေရးသားမႈကေလးမ်ား ပါဝင္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆြမ္းဆန္ထဲ ႂကြက္ေခ်းေရာဆိုသလို ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သည့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အတၱ ကေလးမ်ားဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

“လူပံုပါးပါး စိတ္ဓာတ္မာမာ ေရးခ်က္ထည္ထည္ဝါ” ဆိုသည့္ စာအုပ္အမည္သည္ပင္ ဝသုန္ျဖစ္ပါသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ပါဝင္ ေရးသားထားသည့္ တကၠသိုလ္တင္ဟန္ေက်ာ္က ေသာ္ဒီေဝ၏ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေဖာ္ျပထားသည္။ က်မကလည္း ထိုကဗ်ာျဖင့္ပင္ ဤ စာအုပ္အညႊန္းကို အဆံုးသတ္ခ်င္ပါသည္။ ကဗ်ာအမည္က “ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္း” ျဖစ္သည္။

တခါတုန္းက
ခင္ဗ်ားကိုင္တဲ့ ဟန္းဖုန္းမ်ိဳး
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးဆီမွာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ဒါေပမယ့္
သူခ်စ္တဲ့ သူ႔ေကာင္မေလး
ေျပာခ်င္ရာ ေျပာဖို႔ဆိုၿပီး
သူ႔နားရြက္ကေလးတဘက္ကိုေတာ့
လက္ေဆာင္အျဖစ္
ျဖတ္ေပးခဲ့ဖူးရဲ႕။

တခါတုန္းက
ခင္ဗ်ားစီးေနတဲ့
ေမာ္ေတာ္ကားလွလွ တစီးမ်ိဳး
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးမွာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ဒါေပမယ့္
ခင္ဗ်ားစိတ္ကူးေတြ
လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္လို႔ဆိုၿပီး
ဆုိက္ပရပ္စ္ပင္ေတြနဲ႔
လမ္း ပန္းခ်ီကားကိုေတာ့
လက္ေဆာင္အျဖစ္ ခင္ဗ်ားအိမ္ရဲ႕ နံရံျဖဴျဖဴေပၚမွာ
ေရးျခစ္ထားခဲ့ေလရဲ႕။ ။

ပန္းခ်ီဝသုန္သည္ ၂၀၀၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ လူေသေသာ္လည္း နာမည္ႏွင့္ အႏုပညာ မေသေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ဤစာအုပ္က သက္ေသတခု ျဖစ္ပါသည္။