ဇြန္ ၂၁

ခင္ၿငိမ္းသစ္
Wednesday, June 23, 2010




၁၉၈၈ ခု မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ကုိဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ကုိစုိးႏိုင္တို႔ေသဆုံးရာမွ စတင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသည္ ၁၆.၃.၈၈ ေန႔ တြင္ တံတားနီဟု ကမၺည္းတင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အင္းလ်ားကန္ ေက်ာင္းသားသတ္ပြဲႀကီးျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၇.၃.၈၈ ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသား ၁၄၁ ဦးဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈက စဥ္ဆက္မျပတ္အသက္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတို႔ ရင္ထဲ အာဏာရွင္အား အၿပီးတိုင္ေခ်မႈန္းမည္ဟု သံဓိ႒ာန္ခ်ခဲ့ၾက၏။

မတ္လက ပိတ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတြ ဇြန္လဆန္းမွာ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပ်ာက္ေနၾကတယ္။ ျမင္ဖူးေနၾက မ်က္ႏွာေတြကို မေတြ႔ၾကရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ လည္ပတ္မႈက ပုံမွန္မဟုုတ္သလုိခံစားၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ သူအုပ္စုနဲ႔ သူ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇြန္ ၁၅ ရက္ေန႔ ညေနပုိင္းမွာ သိပၸံကင္တင္းေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ေခြးေျခပုတလုံးေပၚတက္ၿပီး တရားေဟာခဲ့ပါတယ္။ အရွိန္ရလာေတာ့ ၁၆ ရက္ေန႔မွာေက်ာင္းသားမ်ားနားေနေဆာင္ (R.C) အတြင္းမွာ စာေတြကပ္ၾကပါတယ္။ ခဏေန ဆရာေတြလာခြါလုိက္၊ ေက်ာင္းသားေတြျပန္ကပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ကို ႐ွဳတ္ေထြးေနပါတယ္။ ကပ္ထား တဲ့စာအမ်ားစုကေတာ့ မတ္ ၁၃၊ ၁၆၊ ၁၇ ရက္ေန႔ေတြမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိသူေတြကို အေရးယူေပးဖုိ႔၊ ေက်ာင္း ထုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရဖို႔၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းဖို႔ျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕စာေတြထဲမွာေတာ့ တပါတီအာဏာ ရွင္စနစ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို ထူေထာင္ေပးဖုိ႔ေတြ ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ စားပဲြခုံေတြယူလာၿပီး R.C ေရွ႕မွာ စင္တခုပုံစံခင္းက်င္း လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ လုံးနဲ႔ ပါးစပ္ကိုပဲ ေဖၚထားၿပီး မ်က္ႏွာတခုလုံး ေခါင္းစြပ္စြပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္က တက္လာပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကို သူက ပဲ စတင္မိတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႔နာမည္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တက္တဲ့တေယက္ကေတာ့ သူ႔နာမည္က သူရိန္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေလးငါးေယာက္ေလာက္ တရားေဟာၿပီးေတာ့ က်မတုိ႔ ရာမညေဆာင္ဘက္ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ရာမည ေဆာင္ ကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြက ရာမညေဆာင္ရဲ႕တံခါးကိုပိတ္ထားပါတယ္။ ရာမညေဆာင္ရဲ႕၀ရန္တာမွာေတာ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေအာက္ကလူအုပ္ကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တ႐ုတ္မေလးတေယာက္ ဝရန္တာလက္ရမ္းေပၚတက္လိုက္ၿပီး သူ႔နာမည္က ခင္ႏွင္းႏြယ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ရာမည ေဆာင္ကလူေတြက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို အျပည့္အ၀ေထာက္ခံေၾကာင္း ေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တံခါး၀ကို ေက်ာင္းသားေတြ အတင္းတြန္းဖြင့္လုိက္ၾကပါတယ္။ သူဆက္ေျပာတာက သယံဇာတေပါမ်ားတဲ့ ျမန္မာျပည္ဟာ အခုခ်ိန္မွာအရမ္းဆင္းရဲသြားရတာ တ ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္တာမို႔လို႔ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကုိ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက “ေဟး….ဟုတ္တယ္ .. ေထာက္ခံတယ္” လို႔ ၿပိဳင္တူေအာ္လုိက္ၾကပါတယ္။

၁၇ ရက္ေန႔ကေတာ့ မနက္ထဲက တရားပြဲေတြလုပ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲကေက်ာင္းသား အုပ္စုေတြအတြက္ ျပည္သူေတြက ထမင္း ထုပ္ေတြလာပုိ႔ေပးပါတယ္။ ကိုသားႀကီး၊ ကိုစုိးခ တို႔က မိုက္က႐ုိဖုန္းေတြ၊ ေဆာင္းေဘာက္ေတြငွားလာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိစုိးခ က အေကာင္ေသးတဲ့က်မအတြက္သူ႔ညီမရဲ႕ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စုံကုိယူလာၿပီး လဲ၀တ္ခုိင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူပုံစံနဲ႔ တရားေဟာခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေနာက္ေန႔ေတြမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထဲေရာက္လာၿပီး၊ အ.က. သ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဇြန္ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ လက္ေအာက္ခံ R.C-1, R.C-2, R.C-3 ေတြကုိ ပိတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စု ၂ အုပ္စုကြဲသြားၿပီး တခ်ဳိ႕ကၿမိဳ႕ထဲသြားေပမဲ့ က်မတို႔က ေဆးတကၠသိုလ္ဘက္ ခ်ီတက္တဲ့အုပ္စုနဲ႔ လုိက္ သြားပါတယ္။

ေဆးတကၠသိုလ္ဘက္ ဦးတည္ခ်ီတက္သြားတဲ့အုပ္စုေတြကို လိုင္းေပါက္ေရွ႕အေရာက္တြင္ အာဏာပိုုင္မ်ားက ေဆးတကၠသိုလ္ႏွင့္ က မာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး႐ုံးအေရွ႕တြင္ သြပ္ဆူးႀကိဳးဂိတ္မ်ား ကာရံထားၿပီး လုံထိန္းေတြက ေစာင့္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက ေရွ႕ဆက္ၿပီး ခ်ီတက္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္ျပန္လည္း မလွည့္ၾကပါဘူး၊ လုံထိန္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ရပ္ကြက္ေတြကလူေတြကလဲ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ (၁၂) နာရီ ေလာက္အထိပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားအုပ္စုအတြင္းကို ျပည္သူေတြပါ ၀င္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လုံထိန္းေတြ က သြပ္ဆူးႀကိဳးဂိတ္ေတြကုိ သိမ္းၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က.ပ.ရ (ကုန္းလမ္းပို႔ေဆာင္ေရး) ပိုင္ T.E 11 ကားႀကီးေတြနဲ႔ ဦး၀ိဇာရလမ္း ထဲ ခ်ဳိးေကြ႔၀င္သြားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ကိုဆက္ၿပီး ခ်ီတက္ပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ပါ၀င္လာတာေၾကာင့္ အုပ္စုက လဲပိုႀကီးလာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကတမင္ပဲ ရွပ္အက်ႌအျဖဴေတြ ဝတ္လာၾကတာမ်ားတဲ့အတြက္ စစ္ေၾကာင္းႀကီးက သပ္သပ္ရပ္ ရပ္နဲ႔ လွပေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လုံထိန္းေတြက ျပန္သိမ္းတာမဟုတ္ပဲ ဦး၀ိဇာရလမ္းကေနခ်ဳိးေကြ႔ၿပီး ဗားကရာလမ္းဆီကုိသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗားက ရာလမ္းကေန ထြက္လာၿပီး စမ္းေခ်ာင္း ရဲစခန္းေရွ႕ ျပည္လမ္းမေပၚမွာ သြပ္ဆူးႀကိဳးဂိတ္ေတြခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကို ကာရံ လုိက္ပါတယ္။ လုံထိန္းေတြက ဒိုင္းေတြ၊ ဒုတ္ေတြနဲ႔ ဟန္ေရးျပေနပါတယ္။

စမ္းေခ်ာင္း၊ ေျမနီကုန္းက ျပည္သူေတြက အဲဒီလုိလုပ္လိုက္တာကုိ ေဒါသထြက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အားေပး တဲ့အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြကထြက္လာၾကပါတယ္။ ေျမနီကုန္းမီးပြိဳင့္ကလမ္းေလးခြစုံဆိုေတာ့ ဘက္ ၃ ဘက္မွာ ျပည္သူေတြရွိေနၿပီး ျပည္ လမ္း လွည္းတန္းဘက္ျခမ္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြရွိေနပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားပါပဲ ျပည္လမ္းမေပၚ စမ္းေခ်ာင္းလမ္းဘက္ အျခမ္းမွ လူငယ္ေတြ လုံထိန္းေတြကုိ ခဲနဲ႔စေပါက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခဲနဲ႔ေပါက္လုိက္ရင္ပဲ တျခားလူေတြကလဲ တုိင္ပင္စရာမလုိပဲ ေပါက္ ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြရွိတဲ့ ဘက္မွာက မစုိးရိမ္တိုက္သစ္ကေဆာက္လက္စမို႔လို႔ အုတ္ခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္း သားေတြကလဲ ခဲနဲ႔၀င္ပစ္ၾကပါတယ္။ လုံထိန္းက ေလးဘက္ေလးတန္ကလာတဲ့ ခဲေတြ၊ ဒုတ္ေတြ သဲေတြ ဒဏ္ကိုမခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ရပ္ ထားတဲ့ T.E ေတြဆီကုိ ဒုုန္းစုိင္းေျပးၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္တပ္အပုိင္၀င္းထဲ ေျပး၀င္ၾကပါတယ္။ လုံထိန္း ၇ ေယာက္ေလာက္လဲ ေသဆုံးၾကပါတယ္။ ဒဏ္ရာရသူေတြကုိေတာ့ ေျပးရင္းနဲ႔ဆဲြသြားေတာ့ ကားေပၚမွာ ပါသြားၾကပါတယ္။ ကားေဘး က တြယ္လိုက္သြားတဲ့ လုံထိန္းကုိ ခဲနဲ႔၀ုိင္းပစ္လုိက္တာထိသြားေပမဲ့ ျပဳတ္က်မလာပါဘူး။

၃ နာရီ မိနစ္ ၃၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အင္းစိန္ဘက္ကေန စစ္သားအျပည့္ပါတဲ့ စစ္ကားသုံးေလးစီးနဲ႔ ဘရင္းကယ္ရီယာ ေတြနဲ႔ ေရာက္ လာပါတယ္။ ျပည္လမ္းမေပၚကေန ဗားကရာလမ္းထဲ၀င္၊ ပဒုမၼာလမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္းလမ္း ပတ္ခ်ာလည္လွည့္ၿပီး ေသနတ္ နဲ႔ပစ္ပါတယ္။ လူေတြနဲနဲရွဲသြားေတာ့မွ ေသသြားတဲ့ လုံထိန္းအေလာင္းေတြကုိ တာလပတ္နဲ႔အုပ္ၿပီး စစ္ကားေတြေပၚတင္သြားပါ တယ္။

စမ္းေခ်ာင္းလမ္းနဲ႔ ျမင့္မိုရ္လမ္းေထာင့္မွာ အ.ထ.က (၃) စမ္းေခ်ာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းက ၂ ခ်ိန္ေက်ာင္းပါ။ ညေနပိုင္း ၁၂ နာရီက ၅ နာရီအခ်ိန္မွာ ၅ တန္းကေန ၁၀ တန္းအထိတက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စစ္ကားေတြပတ္ခ်ာလည္လွည့္ၿပီး ပစ္ေနတာပါ။ လူေတြကလဲ စစ္ကား၀င္ပစ္ရင္ ပုန္းေနၾက၊ စစ္ကားေတြထြက္သြားတာနဲ႔ လမ္းေပၚျပန္ထြက္ၾကပါတယ္။ လုံထိန္း ၇ ေယာက္ေတာင္ေသထားတာဆို ေတာ့ အားလုံးကလည္း အားတက္ေနၾကပါတယ္။

စစ္ကားေတြျပန္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေက်ာင္းျပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ ကေလးေတြျပန္သြားၿပီး သိပ္မ ၾကာခင္မွာပဲ စစ္ကားေတြျပန္၀င္လာၿပီး လူေတြကုိေသနတ္နဲ႔ ထပ္ပစ္ပါတယ္။ ေရႊမန္း႐ုံေရွ႕အနားေလာက္မွာ အျဖဴနဲ႔အစိမ္း ေက်ာင္း လြယ္အိတ္လြယ္ထားတဲ့ ၅ တန္းေက်ာင္းသူေလးကို ထိသြားပါတယ္။ ကေလးက ပဲြခ်င္းၿပီးေသသြားပါတယ္။

ဗားကရာလမ္း စမ္းေခ်ာင္းဘက္ကပစ္ၿပီးေတာ့ ေျမနီကုန္းထဲ၀င္သြားပါတယ္။ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ျပည္သူေတြက စစ္တပ္ကို ေအာ္ဟစ္ဆဲ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ စစ္တပ္က လူေတြပုန္းေအာင္းၿပီး ဆဲေနတဲ့လမ္းၾကားေလးထဲကုိ လွမ္းပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ေန တဲ့ လူအုပ္ထဲက ကုလားေလးတေယာက္ကို ေသနတ္မွန္သြားပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက အဲဒီကုလားေလးကုိ အိမ္ထဲဆဲြသြင္း ထားလုိက္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့ အဒီလမ္းထဲ၀င္မလာရဲပါဘူး လက္နက္ပုန္းေတြကိုေၾကာက္တယ္ေလ။

ေနာက္တႀကိမ္ စမ္းေခ်ာင္းလမ္းထဲ၀င္ၿပီးပစ္ေတာ့ ကုိပု (မင္းလမ္းမွာ ေနထုိင္သူ) ၊ ကိုလွမ်ဳိး (ျမင့္မုိရ္လမ္းမွာ ေနထိုင္သူ) တုိ႔ေသနတ္ ထိမွန္သြားၾကပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

ညေန ၅ နာရီ ေလာက္မွာ T.E11 ေပၚမွာ ေလာ္စပီကာ တပ္ၿပီးစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ထုတ္ျပန္လုိက္ေၾကာင္းကုိ ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ၿပီး ေၾက ညာပါတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ထုပ္ျပန္ေၾကာင္း ေၾကညာတဲ့ကားေပၚမွာ စစ္လက္နက္ အျပည့္အစုံတပ္ဆင္ထားတဲ့ စစ္သားေတြအ ျပည့္ပါလာလုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက သူေနထုိင္ရာ အေနာက္ေျမနီကုန္းလမ္းက အိမ္ရဲ႕ ၀ရန္တာကေနထြက္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔
“ေဟ့ လုပ္ၾကပါ…လုပ္ၾကပါ…ဘာလက္နက္မွမရွိတဲ့ ျပည္သူေတြကုိ ပစ္ၾကမလုိ႔လားကြ၊ ေတာ္ေတာ္…ေတာ္တဲ့ေကာင္ေတြပဲကြ၊ တ ကယ္ မင္းတုိ႔ေနရမွက ဘားတိုက္ကြ…ဘားတုိက္၊ လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္သား စစ္သားေတြ ဘာမွျပန္မေျပာရဲပါဘူး။ ကားကုိပဲ ေမာင္းထြက္ သြားပါတယ္”

ညေန ၆ နာရီ အျပင္မထြက္ရအမိန္႔ ထုတ္လုိက္ေပမဲ့ ၅း၃၀ ခန္႔ ေလာက္မွာ စစ္တပ္ကထပ္ေရာက္လာၿပီး စမ္းေခ်ာင္းလမ္းထိပ္ကေန တန္းစီၿပီးက်ားထုိးပစ္ပါတယ္။ ဦးတည္ရာမရွိပဲ အားလုံးကို ရမ္းသမ္းပစ္တာပါ။ ပဒုမၼာလမ္းအထိေရာက္သြားၿပီးေတာ့မွ ျပန္ထြက္သြား ပါတယ္။

စမ္းေခ်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ၿမိဳ႕ထဲ၊ ဆင္ေျခဖုံးအားလုံးက ၾကားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေက်ာင္းသားေတြထိခုိက္ ဒဏ္ရာရၿပီး ေရာက္လာရင္ကူညီရေအာင္ အေရးေပၚေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တာလပတ္အုပ္ထားတဲ့ T.E 11 ႀကီး၀င္လာေတာ့ ကားေပၚမွာေက်ာင္းသားေတြပါတယ္မွတ္လုိ႔ အတင္းကိုဆင္းတားၾကပါတယ္။ လူေတြအတင္းတားေတာ့ ကားေမာင္းလာတဲ့ လုံထိန္း က ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။

လုံထိန္းထြက္ေျပးသြားေတာ့မွ ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြက တာလပတ္ေတြကို ဆဲြဖယ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ယူနီေဖာင္းေတြ ၀တ္ထားတဲ့ လုံ ထိန္းေတြဒဏ္ရာရလာတာပါ။ တခ်ဳိ႕ကဒဏ္ရာျပင္းထန္လြန္းလို႔ေသလုေသခင္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ေျခက်ဳိးလက္က်ဳိး ေခါင္းကြဲယုံေလာက္ ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ကေတာ့ အဲဒီ T.E11 ႀကီးကုိ မီး႐ွဳိ႕လုိက္ပါတယ္။ မီးေတြ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ T.E11 ေပၚမွာေတာ့ လုံထိန္းေတြ အရွင္လတ္လတ္ မီးသၿဂႋဳလ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက ျဖစ္ပြားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၂ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေပမဲ့ က်မတို႔မေမ႔ႏုိင္ပါဘူး။ အဓိက အေၾကာင္းတရားကေတာ့ ႏုိင္ငံ ေရးကို ႏိုင္ငံေရးနည္းအရေျဖရွင္းေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္အထိျဖစ္ပ်က္သြားမယ္လုိ႔ က်မ မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မတုိ႔ရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက ႏုိင္ငံေရးကို ႏုိင္ငံေရးနည္းအရ ေျဖရွင္းတာဟာ အေကာင္းဆုံးဆုိတာပါပဲ။

ခင္ၿငိမ္းသစ္



မူပိုင္ခြင့္ © ၂၀၀၈ ေန႕သစ္